Αυτή

Αυτή είναι, που εξιδανίκευσες κάποτε, που ήταν απρόσιτη, παγερή αλλά σου ασκούσε μια γοητεία ανεξήγητη, ίσως ξυπνούσε μέσα σου κάποιες πρωτόγονες μνήμες βγαλμένες από το καζάνι του συλλογικού ασυνείδητου που αρνιόσουν και αρνείσαι ακόμη και για πάντα. Αυτή είναι, νομίζω, που αργότερα πλησίασες και δεν ήταν τόσο απρόσιτη, το δίχως άλλο ήταν λιγότερο παγερή και είχατε πολλά να πείτε για τις εμπειρίες σας, τις σχέσεις σας, τις ατυχίες σας και καταλάβαινε, καταλάβαινες, θαρρώ πως ήταν επικοινωνία βαθιά. Ήταν όμορφα τότε όλα αυτά, η έλλειψη προσπάθειας, η παρουσία ενός μάρτυρα της ύπαρξης σου που τον ένοιαζε να σε ακούσει να μιλάς για το αγαπημένο σου φαγητό, την προβληματική σου συμπεριφορά και τις ασυνείδητες διεργασίες σου, ενίοτε και για τις ιδιοτροπίες σου στο σεξ. Ναί, σίγουρα αυτή είναι που περπατάει στο δρόμο, που ήταν μοναδική μέσα στην ατέλεια της γιατί πάνω απ'όλα σε εντυπωσίασε το μυαλό της και εφάρμοσες σε αυτήν όλες τις τεχνικές που είχες μάθει για να πλησιάζεις τις γυναίκες - γιατί το αέναο κυνήγι του θηλυκού από το αρσενικό δεν χωράει μοναδικοτητα, μόνο μια βαθύτερη πίστη ότι ο κόσμος ετσι λειτουργεί από αρχαιοτάτων χρόνων και έτσι θα λειτουργεί. Και οι τεχνικές πέτυχαν, βρέθηκε για λίγο στην αγκαλιά σου χωρίς να σκεφτεί ότι τότε ακριβώς έπαυε να είναι μοναδική, αλλα υπήρχε κάτι εξαιρετικά γνώριμο και ζεστό στην αγκαλιά αυτή, θαρρώ πως λέγεται ανάγκη. Δεν βλέπω καλά, άλλα έχω την εντύπωση ότι είναι αυτή, που βρέθηκε στο κρεβάτι σου -μοναδική ακόμη- και σαν να σου φάνηκε για μια στιγμή πως ήταν ακριβώς όπως όλες οι άλλες γυναίκες, σίγουρα ήταν σαν πολλές γυναίκες, όταν απολάμβανε, όταν νύσταζε κι όταν σε κοιτούσε στο ημίφως και η μοναδικότητα άρχισε να φθίνει σιγά σιγά. Ειναι αυτή, που την τρόμαξε η ιδέα του αναπάντεχου, όπως κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, και τώρα πια σίγουρα δεν είχε τίποτε το απρόσιτο, σου ανήκε, την κατέκτησες και ήταν τελικά όπως όλες οι άλλες γυναίκες, έτοιμη για πρίγκιπες, γεμάτη ανασφάλειες, ανέτοιμη για βάρη, ανίκανη να σε κατανοήσει, ζηλιάρα και κτητική σε όσα δεν μπορούσες να αντεπεξέλθεις. Σκέψου όμως πόσο όμορφα τα είχε συγκαλύψει όλα αυτά, στη δήθεν μοναδικότητα της και τον δήθεν απρόσιτο αλλά βαθύ ψυχισμό της. Ναι, αυτή ήταν που μόλις πέρασε από μπροστά σου χωρίς να αντιληφθεί ότι είσαι εκεί και την είδες να περπατά αργά χαζεύοντας τις βιτρίνες των μαγαζιών, αυτή ήταν αλλά δεν αξίζε να διακόψεις την κενή ασχολία της, γιατί δεν αξίζει πια να της μιλάς.