Δούρειος Ίππος

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

-Γ. Σεφέρης

Ψάχνω έναν λόγο ποιητικό για να αποδώσω ευθύνες, ώστε να ηχούν σαν ερωτόλογα, σαν βαριές ανάσες που μια νύχτα ενός Αυγούστου χάιδεψαν το διάφραγμά σου. Θέλω να έχουν μια αίσθηση λησμονιάς σαν το άρωμα που μυρίζεις τυχαία στο δρόμο μετά από χρόνια και ξυπνάει στο νου σου μια αμυδρή, απροσδιόριστη εικόνα. Η αλήθεια είναι πως δεν ειν'ώρα για κατηγόριες, ειν'ώρα να αποσυρθούμε ο καθένας στο δικό του ασφαλές καταφύγιο, το στολισμένο με δικαιολογίες και ρεαλισμό -ίσως και λίγη ματαιότητα- και να περιποιηθούμε τις πληγές μας,  καμωμένες από κόπο και ελπίδα, με κάθε λογής φάρμακα ή φαρμάκια, μα πάνω απ'όλα με υποθέσεις μιας πιθανής πραγματικότητας που σίγουρα έτσι θα 'ταν όπως την φαντάστηκες για να πείσεις εμένα, τον εαυτό σου.

Δεν μετανιώνω που αγαλίασα στην ιδέα, μοναχά με στοιχειώνει η μορφή που είδα στις πύλες του κάστρου, που πέρασε την τάφρο χωρίς φόβο. Σαν να μου φάνηκε πως είχε κάτι δεσποτικό μέσα στα ψεγάδια της, πως άκουσε τους ψίθυρους της μοναξιάς, πως κατανόησε τον σιωπηλό λυγμό μέσα στις κουβέντες της φυγής, εντούτοις φάνηκε σύντομα πως η φαντασία είναι ορκισμένος σύμμαχος της ανάγκης, δένει περίτεχνα τα μάτια κάθε στερημένης οραμάτων ψυχής. Δεν ήταν άλλη εκείν' η μορφή, από το επανδρωμένο ξύλινο άλογο, που θα 'λεγε κάποιος αφελής ότι είν'ακίνδυνο μέσα στη ζοφερή ομορφιά του.

Δεν μετανιώνω για το καλωσόρισμα, μα σαν να μου φαίνεται πως ήξερα, πως ξέραμε, πως σου είπα τι θα γινόταν, αλλ'αψηφήσαμε τους οιωνούς και να που μπερδέψαμε τους μύθους του Δούρειου Ίππου και της Πανδώρας και αγαπήσαμε το μεγαλύτερο απ'όλα τα κακά - την ελπίδα. Να που πολεμάω δαίμονες με ονόματα άγια, Έρωτας, Φιλία, Συντροφιά και ερωτεύομαι αγίους με άλλα, πιο δαιμονικά, Αδράνεια, Μοναξιά, γιατί ειναι καλό ν'αγαπάς αυτό που σ'εξυψώνει, αλλά ειν'ανάγκη να λατρεύεις ό,τι σε ρίχνει από ψηλά.

Δεν είν'ώρα για κατηγόριες, μη με φοβάσαι. Τους Δούρειους Ίππους να φοβάσαι, αυτούς που εσύ βάζεις μέσα σου - μα λάτρεψέ τους παρά ταύτα κι ίσως μια μέρα λυτρωθείς.