Δεκαπενταύγουστος

Φίλε μου απόψε γράφω για να τιμήσω εκείνη την ημέρα που η πιο σοβαρή μας ασχολία ήταν, θαρρώ, να φωτογραφίσουμε το φεγγάρι, με έναν τρόπο τέτοιο που να μην χάνεται η μαγεία του και η ομορφιά του, μα είδαμε και οι δυο πως αυτό είναι αδύνατον. Έκτοτε δεν προσπάθησα ξανά να κάνω κάτι τέτοιο ούτε να πετάξω βότσαλα σε μια θάλασσα ήμερη σαν την ψυχή μας, των ημερών εκείνων, σαν να μου φαίνεται πια πως ορισμένα πράγματα είναι γραφτό να γίνονται όταν είμαστε ακόμα σχετικά πονηρεμένοι και συνάμα αδιανόητα αφελείς.
        Ας πιούμε απόψε στις ημέρες που δεν φανταζόμασταν πόσο πολλά ήταν τα πράγματα που μπορούν να σπάσουν την ηρεμία ενός Αυγούστου και στη μαγεία που πάντα νομίζαμε χαμένη και τη νομίζουμε ακόμη με έναν τρόπο, όμως, ολότελα διαφορετικό. Ας πιούμε σε όσα έρχονται απότομα και μας εξυψώνουν και σβήνουν μονομιάς, σε όσα άλλαξαν τις ζωές μας από τότε, σε όσα πρόκειται να τις αλλάξουν και τούτο τον Αύγουστο και πάντα εφ’εξής. Σήμερα έχει επέτειο, φίλε μου, η αθωότητα και η έλλειψη ελπίδας μα πάνω απ’όλα η γαλήνη που συνοδεύει την άγνοια. Ας πιούμε σε όλα όσα δεν τολμούσαμε και στην ημέρα εκείνη που τελικά υποκύψαμε και μας επήρε και μας σήκωσε.

-

Just do it.