Ξυπνάς το πρωί και η πρώτη σου σκέψη είναι εκείνη η καταπληκτική νυχτα, στη σκέψη της χαμογελάς αυθόρμητα, καθώς προσπαθείς να επαναφέρεις κάθε μικρή της λεπτομέρεια για να δημιουργήσεις την ψευδαίσθηση ότι δεν έχει περάσει ακόμη, ίσως από φόβο ότι μπορεί μια μέρα να την ξεχάσεις. Κι ύστερα η λογική αρχίζει και μπλέκεται με το συναίσθημα κι αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν, αν είναι αλήθεια, αν είναι χαρά ή λύπη αυτό που νιώθεις, αν είναι πόνος ή έρωτας ή θύελλα ή γαλήνη, μα δεν μπορείς να καταλήξεις και απλά βάζεις λίγο καφέ.
Καθώς συνεχίζεις τη μέρα σου, το ίδιο πράγμα στριφογυρίζει στο μυαλό σου, το απροσδιόριστο συναίσθημα, οι συγκεχυμένες σκέψεις, νιώθεις τα πάντα και τίποτε ταυτόχρονα καθώς η λογική σου σε απορρίπτει και η ψυχή σου προχωράει ακάθεκτη. Το ρίσκο, οι ελάχιστες πιθανότητες, οι πιθανές προδοσίες, η μιά νύχτα, οι χιλιάδες λέξεις, τα μπερδεμένα χρώματα, η αλλοίωση όσων σου έχουν συμβεί και θα σου συμβούν, η σιγουριά πως η χαρά δεν είναι χαρά μα μια επιφάνεια και η καινούργια πεποίθηση πως ο γλυκός πόνος τελικά υπάρχει, σε περιμένουν σε κάθε γωνία, σε κάθε στροφή και είναι στο πίσω μέρος του μυαλού σου σε κάθε κίνηση σου και κουβέντα σου.
Κι έρχεται η νύχτα, γυρνάς στο σπίτι με μια λαχτάρα για ησυχία και όνειρα και καθώς κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, χαμογελάς και μονολογείς "Τι κάνεις ρε;"
