Η θλίψη κρύβεται στα πιο μικρά, καθημερινά πράγματα, στις μικρές συνήθειες που έχουν κοπεί ή δεν υπήρξαν, στην απουσία και σε όσα δεν ζήσαμε, στα ανεκπλήρωτα και όσα αδράξαμε μα πέρασαν και χάθηκαν και στις ευχές να ήταν, να ήταν, να είναι, να ξανάρθουν. Συνάμα κρύβεται σε ένα ποίημα, στα κλειστά μάτια ενός μουσικού, στις ελάσσωνες κλίμακες, στη στιγμή που πλησιάζει ο Μορφέας και για λίγο, λίγο μόνο, παρελαύνουν μπροστά μας μυρωδιές, αγγίγματα, γεύσεις. Μα καλύτερη απ'όλες τις κρυψώνες είναι το δάκρυ που κουρνιάζει στο κάτω βλέφαρο αλλά από πείσμα, δύναμη ή ελπίδα (όχι συναίσθημα;) δεν λέει να τρέξει για να μην τελειώσουν όλα. Καθώς η θλίψη δημιουργεί, καλεί τις μούσες, γεννά ποιήματα και μουσική και εικόνες αναρωτιέμαι ποιός θεός, πόση θλίψη γέννησε τον κόσμο ετούτο.
