Εγωκεντρικά Κρατίδια

Κάποτε μελέτησα πολλή ιστορία και κατάλαβα ένα-δυο πράγματα για τον κόσμο μας που πριν, όντας αθεράπευτα ρομαντική, μικρή και αφελής, αρνιόμουν πεισματικά να δω:

Δεν είναι δα και καμιά ανακάλυψη μεγάλη το γεγονός ότι ο κόσμος διοικείται από ανάγκες και συμφέροντα, πως υπάρχει ένα σαφές δούναι και λαβείν μεταξύ χωρών και πως όταν αυτά φτάσουν σε ένα τέλμα ή σε ορισμένες λανθασμένες κινήσεις προκύπτει ένας παγκόσμιος πόλεμος. Δεν είναι ιδιαίτερα παράλογο το ότι όταν έχουμε δύο μεγάλες δυνάμεις που κοιτάζουν να αποκτήσουν όλο και περισσότερες σφαίρες επιρροής -και άρα δύναμη- προκύπτει ένας ψυχρός πόλεμος ούτε θέλει πολλή σοφία για να δει κανείς ότι η αφορμή ενός πολέμου είναι συνήθως μακριά από τα αίτια ή έστω δεν τα εμπεριέχει πλήρως.

Μια μέρα σκέφτηκα ότι και οι ανθρώπινες σχέσεις διοικούνται από τις ίδιες ακριβώς αρχές, μπορούμε να τις ονοματίσουμε ανάγκες, συναισθήματα ή συμφέροντα αλλά το δούναι και λαβείν παραμένει το ίδιο. Ο καθένας κοιτάζει την χώρα του, τον πλούτο του, την οικονομία του, τον χαρακτήρα της κυβέρνησης του ή του μυαλού του και την ψυχοσύνθεση του λαού του -του εαυτού του. Επομένως, κάθε είδους σχέση που συνάπτουμε έχει βάση και κινητήρια δύναμη της τα άνωθι και τελικά αν το σκεφτούμε λίγο παραπάνω σε αυτό δεν χωράει κατηγορώ, σωστό και λάθος σκεπτικό γιατί ποιά ανάγκη είναι τελικά λανθασμένη και ποιά ορθή; Σε ένα τέτοιο πεδίο ακόμη και το ψέμμα έχει έναν σκοπό που δικαιολογείται ή τουλάχιστον αιτιολογείται σε βαθμό που μπορεί να ανακουφίσει τις τύψεις της μιας πλευράς ή την οργή της άλλης. Κάπως έτσι κυνικά μεταμορφωνεται ο πόνος όλων σε παράπλευρη απώλεια, όπως οι νεκροί ενός πολέμου.

Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα με πόση ευκολία βλέπουμε στις ειδήσεις καθώς τρώμε τα παιδάκια που σκοτώνονται στον εκάστοτε πόλεμο και παράλληλα με πόση δυσκολία αποδεχόμαστε έναν χωρισμό ανεξάρτητα από το πόσο σημαντική ήταν η σχέση και πως ίσως τελικά δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από μικρά παιδάκια που κλαίνε επειδή τους πήραν την καραμέλα από τα χέρια, ανίκανοι να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά χωρίς απαραιτήτως να φτάσουμε στη Μέση Ανατολή, αλλά τουλάχιστον στην οπτική γωνία του ανθρώπου που έχουμε/είχαμε κοντά μας. Ακόμη κι όταν αυτή η οπτική γίνεται ξεκάθαρη στα μάτια μας, μας είναι απελπιστικά εύκολο να την καταδικάσουμε ως λάθος με κέντρο το εγώ μας και το τι θέλουμε εμείς αλλά κυριώς το τι θεωρούμε εμείς σωστό. Σπάνια ειναι προβληματική η δική μας οπτική γωνία και εντελώς ξαφνικά ο φίλος/σύντροφος/πρώην/νυν/επόμενος είναι αγνώριστος, συνήθως το τρίτο άτομο που μπαίνει στη μέση είναι σκάρτο και αν μη τι άλλο το σύμπαν συνομωτεί εναντίον μας. Αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ κανείς δεν άλλαξε ξαφνικά και πως είμαστε όλοι μικρά κινούμενα κρατίδια που κυνηγούν αυτα που θέλουν και χρειάζονται, για να καλύψουν τα συμφέροντά και τις ανάγκες τους ή τα συναισθηματικά τους κενά. Μικροί πόλεμοι και χαλασμοί ξεσπουν κάθε μέρα, πολλές απώλειες εμφανίζονται στο δρόμο μας και η πολιτική σκηνή του καθενός απαρτίζεται από πολλά πρόσωπα και παράγοντες. Κανείς μας δεν θέλει να κατηγορείται επειδή κυνηγάει αυτό που θέλει κι ο σκοπός μας πάντα αγιάζει τα μέσα μας, αλλά ρίχνουμε το ίδιο κατηγορώ στους άλλους με χαρακτηριστική ευκολία. Ενίοτε εμφανίζεται στο δρόμο μας ένας Χιτλερίσκος κι αυτός πραγματικά αξίζει να πέσει από το βάθρο του αλλά οι περιπτώσεις αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες τελικά.

Όταν, στο τέλος της ημέρας πέσουμε στο κρεβάτι μας όμως, αφού πλύνουμε τα δόντια μας, χρησιμοποιήσουμε το νήμα επιμελώς, διαβάσουμε δυο-τρεις σελίδες του βιβλίου μας και κλείσουμε το φως καθώς χασμουριόμαστε μέσα στην εξάντληση από τις σκέψεις της αδικίας, περνάει στιγμιαία από το μυαλό μας πως ίσως ο κολλητός του φίλου μας μπορεί να προσφέρει περισσότερα απ'ότι έχουμε να δώσουμε εμείς, η καινούργια γκόμενα του πρώην μας μάλλον τον καλύπτει καλύτερα και η σχέση του Χ μπορεί να μην είναι τόσο συμβατική όσο μας φαίνεται αλλα πράγματι να πληροι κάποιες προυποθέσεις που είναι τόσο για τον Χ όσο και για τον σύντροφό του σημαντικές. Όταν κλείσουμε το φώς και σκεπαστούμε καλά ξέρουμε κατά βάθος ποιές σχέσεις ήταν σημαντικές και ποιές απευθύνονταν σε περιστασιακές ανάγκες, δεν μας ξεγελούν οι κουβεντες και ξέρουμε ποιοι άνθρωποι μας ταιριάζουν πραγματικά και με ποιούς υπογράψαμε μια απλή συνθήκη. Όταν νυχτώσει, είμαστε απλώς ανταγωνιστικά όντα, μικρά κρατίδια που διοικούνται από τον εγωισμό τους. Ως εκ τούτου δεν έχει τόση σημασία ο πόνος, η απώλεια και οι κακές συμπεριφορές. Δεν πειράζει. Ο καθένας κυνηγάει αυτά που έχει ανάγκη, βάσει συνθηκών, πτώχευσης ή υπάρχοντος πλούτου και συμφερόντων και τελικά ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί.

Υ.Γ.: Αν χρωστούσα μια συγγνώμη, με αυτό το ποστ έχω ξοφλήσει. Αν μου την χρωστούσε κάποιος, δεν πειράζει. Αρκεί να κυνηγάει αυτό που θέλει.

Υ.Γ. 2: Για όσους βιαστηκαν να παρεξηγήσουν τα άνωθι λεγόμενα, όχι δεν υποστηρίζω πως το να σκοτώνονται παιδάκια είναι παράπλευρη απώλεια και άρα κάτι αποδεκτό. Υποστηρίζω πως μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό τα υπόλοιπα είναι καραμέλες και ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.