Το Άρωμα

"Καλός είσαι, δεν λέω" είπε βάζοντας το τσιγάρο στο στόμα της.

"Για να είμαι ειλικρινής" συνέχισε μισογελώντας "δεν περίμενα ότι θα φτάσω εδώ, καυχιόμουν, βλέπεις, ότι είμαι αγνή ψυχή, καθαρός άνθρωπος. Τώρα είμαι βρώμικη, όχι, όχι επειδή με άγγιξες, αυτό είχε πλάκα. Είχα δίκιο όμως, θυμάσαι;"

"Τι πράγμα;"

" Η πρώτη αγάπη είναι η πιο αγνή, μόνο εκεί είσαι καθαρός. Μετά κουβαλάς μπαγκάζια, όλοι οι υπόλοιποι έρωτες είναι βούρκος, κατάντια. Είναι σαν να προσπαθείς να ξεσκονίσεις χωρίς να λερώσεις το ξεσκονόπανο. Αλλά δεν είσαι μόνο εσύ γελοίος, είμαι κι εγώ. Κοίτα, κάνω ό,τι κορόιδευα: κακοήθειες, κουτσομπολιά, χαιρεκακία, μαλακίες."

"Σου είπα την αλήθεια.."

"Το ξέρω, απλώς ξέχασες να την πεις ολόκληρη. Το ίδιο δεν κάνει; Βουτήξαμε στη λάσπη και άντε να παλέψουμε τώρα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να φυλάω ό,τι θεωρώ πολύτιμο, δεν υπάρχει τίποτε πολύτιμο, αν το καλοσκεφτείς, όλα εμείς τα κοστολογούμε. Ξέρεις, δεν σου κρατάω κακία, σε καταλαβαίνω, ξέρω τους λόγους σου. Το μόνο που σου καταλογίζω είναι όλη αυτή η βρώμα - είναι τόσο πολλή που ούτε να σε συγχωρήσω δεν μπορώ."

Κανένα σχόλιο. Τον φίλησε στο μάγουλο, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησίασε τα ράφια χαμογελώντας. Πήρε το πορσελάνινο βάζο, γύρισε και τον κοίταξε.

"Το βλέπεις; Είναι πολύτιμο, τα σχέδια του περίτεχνα. Αξίζει πολλά λεφτά, αλλά δεν είναι τίποτε. Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί αν το σπάσω;"

"Δεν ξέρω, ίσως να πατήσεις τα κομμάτια."

"Ε, και;"

"Θα ματώσεις."

"Ε, και;"

"Θα πονέσεις."

"Βλεπεις; Δεν με καταλαβαίνεις. Δεν με νοιάζει αυτό πλέον."

Πέταξε το βάζο στο πάτωμα, τα κομμάτια σκορπίστικαν μπροστά στα πόδια της. Τον κοίταξε, χαμογέλασε κι έκανε ένα βήμα μπροστά. Πόνος, αίμα, λύτρωση.

"Και τώρα φύγε. Πάρε το άρωμα σου, που σου αρέσει τόσο, που δεν θέλεις να αλλάξεις, και φύγε."