Μίλα

Μίλα μου.

Απόψε, που δεν ψάχνω πια εξηγήσεις, μίλα μου,

απόψε που δεν είμαι μόνη,

μίλα μου με χείμαρρους, με της φωτιάς τις γλώσσες

και πες μου 'κείνα τα μικρά, τα ταπεινά σου τίποτε

καθώς γράφω για 'σένα και για 'σένα σβήνω

και ξεχνώ για 'σένα και μισώ,

και γίνομαι άλλη, μα είμ'ακόμη εκείνη που βλέπει καθαρά

πως δεν σκαρφάλωσες μα ξέπεσα κι ανεβαίνω πάλι

-και πάλι μίλα μου,

άσε τους λυγμούς,

εσύ 'σαι που πλαγιάζεις κι αναπαύεσαι

με άλλων πολύπαθων τον πόνο και το ψέμμα,

εσύ 'σαι που τώρα καθώς αλλάζει η ρότα δεν τολμάς,

δειλέ και έκπτωτε άνθρωπε, σήκω,

μίλα μου.