Ο Γρίφος

Άκουσα έναν ψίθυρο. Μου μίλησε για τον γρίφο που κουβαλάει κάθε ψυχή και την πνευματική τροφή που προσφέρει η απάντηση αυτου. Μου μίλησε για το Τέλος που εμπεριέχεται στην απάντηση του γρίφου μιας ψυχής, την ενσωμάτωση του εσύ στο εγώ, το αίτιο και το αιτιατό ενός σχίσματος, το σημαίνον και το σημαινόμενο μιας ένωσης.

Όλα λύθηκαν στην άκρη του γκρεμού και η λύση έφερε νέα πνοή και νέα κίνηση. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μόνο γνώση και άγνοια, μα στην άγνοια νιώθει κανείς χαμένος.

Η άγνοια ορίζει τους πιθηκισμους ως έλλειψη ηθικής. Γιατί το Κακό είναι της μόδας.

1. _______ τον 2. _____ με τα 3. _______ που 4. _________

1. Εγώ στο παρελθόν του μέλλοντος ενός δεσμού που όφειλε να μην υφίσταται.

2. Όλα είναι θέμα αρχής.

3. Υπηρετώντας χείρα και σκοπό, αψυχο μέσο, παρ'αυτα σημαντικό.

4. Εσύ στο παρελθόν του νεύματος που πάει δεξιά κι αριστερά με κέντρο μια πεποίθηση.

Το Όνειρο

Μετά από δύο όπερες, λίγα ψώνια, ένα "αστείο", λίγη κουβεντουλα, ένα κρύωμα, έναν καυγά, πολύ προβληματισμό, πολλή μουσική, αρκετό κρύο αλλά και αρκετό ήλιο, λίγες βόλτες, κάτι παραμιλητά μέσα στη μέση της νύχτας και μπόλικο γέλωτα, μετά από μια μεγάλη, βαθιά ανάσα, η ζωή συνεχίζεται.

Στον Καιάδα όλα, δε με νοιάζει τίποτε παρά μόνο τα πνιχτά γελάκια που μου ξεφεύγουν μπροστά στο Όνειρο.

Και ήταν Τρίτη βράδυ.. Όπως πάντα.

Σαν Κύματα

Ας γράψω,                                    Ας γράψω,

από λύπη                                     από χαρά   

από χαρά                                 από λύπη

από νοσταλγία                        από λησμονιά

για να ερμηνεύσω               για να αναλύσω

για να απεγκλωβιστώ         για να φυλακίσω

για να εκφραστώ                 για να σιωπήσω

για να θυμηθώ                       για να ξεχάσω

για να ξεχάσω                          για να θυμηθώ

να συγχωρέσω                             να δικάσω

να συγχωρεθώ                              να δικαστώ

να θυμώσω                                     να γαληνέψω

για εσένα                                             για εμένα

για εμένα                                            για εσένα

για εκείνους                                        για εμάς

για εμάς                                            εκείνους  

για το χάος                                    την τάξη                         

για τη σιγουριά                            ανασφάλεια   

  για την απογοήτευση          τον ενθουσιαμό

   για τα συναισθήματα            για τη λογική     

  για την προσύλωση                   την αφοσίωση

για τα απρόσμενα                         τα προβλέψιμα

τα αναπόφευκτα                               τα βολικά

την ομορφιά                                      την ασχήμια

την ασχήμια                                       την ομορφιά

τη μοναξιά                                           την συντροφιά

εγώ                                                          εσύ

εσύ                                                            εγώ

                             πάντα εγώ

                            και το κύμα

                              το κύμα

                      που έρχεται και φεύγει

Fitter Happier

My Dear Watson

...Some things in life are not such a big mystery.

Εγωκεντρικά Κρατίδια

Κάποτε μελέτησα πολλή ιστορία και κατάλαβα ένα-δυο πράγματα για τον κόσμο μας που πριν, όντας αθεράπευτα ρομαντική, μικρή και αφελής, αρνιόμουν πεισματικά να δω:

Δεν είναι δα και καμιά ανακάλυψη μεγάλη το γεγονός ότι ο κόσμος διοικείται από ανάγκες και συμφέροντα, πως υπάρχει ένα σαφές δούναι και λαβείν μεταξύ χωρών και πως όταν αυτά φτάσουν σε ένα τέλμα ή σε ορισμένες λανθασμένες κινήσεις προκύπτει ένας παγκόσμιος πόλεμος. Δεν είναι ιδιαίτερα παράλογο το ότι όταν έχουμε δύο μεγάλες δυνάμεις που κοιτάζουν να αποκτήσουν όλο και περισσότερες σφαίρες επιρροής -και άρα δύναμη- προκύπτει ένας ψυχρός πόλεμος ούτε θέλει πολλή σοφία για να δει κανείς ότι η αφορμή ενός πολέμου είναι συνήθως μακριά από τα αίτια ή έστω δεν τα εμπεριέχει πλήρως.

Μια μέρα σκέφτηκα ότι και οι ανθρώπινες σχέσεις διοικούνται από τις ίδιες ακριβώς αρχές, μπορούμε να τις ονοματίσουμε ανάγκες, συναισθήματα ή συμφέροντα αλλά το δούναι και λαβείν παραμένει το ίδιο. Ο καθένας κοιτάζει την χώρα του, τον πλούτο του, την οικονομία του, τον χαρακτήρα της κυβέρνησης του ή του μυαλού του και την ψυχοσύνθεση του λαού του -του εαυτού του. Επομένως, κάθε είδους σχέση που συνάπτουμε έχει βάση και κινητήρια δύναμη της τα άνωθι και τελικά αν το σκεφτούμε λίγο παραπάνω σε αυτό δεν χωράει κατηγορώ, σωστό και λάθος σκεπτικό γιατί ποιά ανάγκη είναι τελικά λανθασμένη και ποιά ορθή; Σε ένα τέτοιο πεδίο ακόμη και το ψέμμα έχει έναν σκοπό που δικαιολογείται ή τουλάχιστον αιτιολογείται σε βαθμό που μπορεί να ανακουφίσει τις τύψεις της μιας πλευράς ή την οργή της άλλης. Κάπως έτσι κυνικά μεταμορφωνεται ο πόνος όλων σε παράπλευρη απώλεια, όπως οι νεκροί ενός πολέμου.

Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα με πόση ευκολία βλέπουμε στις ειδήσεις καθώς τρώμε τα παιδάκια που σκοτώνονται στον εκάστοτε πόλεμο και παράλληλα με πόση δυσκολία αποδεχόμαστε έναν χωρισμό ανεξάρτητα από το πόσο σημαντική ήταν η σχέση και πως ίσως τελικά δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από μικρά παιδάκια που κλαίνε επειδή τους πήραν την καραμέλα από τα χέρια, ανίκανοι να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά χωρίς απαραιτήτως να φτάσουμε στη Μέση Ανατολή, αλλά τουλάχιστον στην οπτική γωνία του ανθρώπου που έχουμε/είχαμε κοντά μας. Ακόμη κι όταν αυτή η οπτική γίνεται ξεκάθαρη στα μάτια μας, μας είναι απελπιστικά εύκολο να την καταδικάσουμε ως λάθος με κέντρο το εγώ μας και το τι θέλουμε εμείς αλλά κυριώς το τι θεωρούμε εμείς σωστό. Σπάνια ειναι προβληματική η δική μας οπτική γωνία και εντελώς ξαφνικά ο φίλος/σύντροφος/πρώην/νυν/επόμενος είναι αγνώριστος, συνήθως το τρίτο άτομο που μπαίνει στη μέση είναι σκάρτο και αν μη τι άλλο το σύμπαν συνομωτεί εναντίον μας. Αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ κανείς δεν άλλαξε ξαφνικά και πως είμαστε όλοι μικρά κινούμενα κρατίδια που κυνηγούν αυτα που θέλουν και χρειάζονται, για να καλύψουν τα συμφέροντά και τις ανάγκες τους ή τα συναισθηματικά τους κενά. Μικροί πόλεμοι και χαλασμοί ξεσπουν κάθε μέρα, πολλές απώλειες εμφανίζονται στο δρόμο μας και η πολιτική σκηνή του καθενός απαρτίζεται από πολλά πρόσωπα και παράγοντες. Κανείς μας δεν θέλει να κατηγορείται επειδή κυνηγάει αυτό που θέλει κι ο σκοπός μας πάντα αγιάζει τα μέσα μας, αλλά ρίχνουμε το ίδιο κατηγορώ στους άλλους με χαρακτηριστική ευκολία. Ενίοτε εμφανίζεται στο δρόμο μας ένας Χιτλερίσκος κι αυτός πραγματικά αξίζει να πέσει από το βάθρο του αλλά οι περιπτώσεις αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες τελικά.

Όταν, στο τέλος της ημέρας πέσουμε στο κρεβάτι μας όμως, αφού πλύνουμε τα δόντια μας, χρησιμοποιήσουμε το νήμα επιμελώς, διαβάσουμε δυο-τρεις σελίδες του βιβλίου μας και κλείσουμε το φως καθώς χασμουριόμαστε μέσα στην εξάντληση από τις σκέψεις της αδικίας, περνάει στιγμιαία από το μυαλό μας πως ίσως ο κολλητός του φίλου μας μπορεί να προσφέρει περισσότερα απ'ότι έχουμε να δώσουμε εμείς, η καινούργια γκόμενα του πρώην μας μάλλον τον καλύπτει καλύτερα και η σχέση του Χ μπορεί να μην είναι τόσο συμβατική όσο μας φαίνεται αλλα πράγματι να πληροι κάποιες προυποθέσεις που είναι τόσο για τον Χ όσο και για τον σύντροφό του σημαντικές. Όταν κλείσουμε το φώς και σκεπαστούμε καλά ξέρουμε κατά βάθος ποιές σχέσεις ήταν σημαντικές και ποιές απευθύνονταν σε περιστασιακές ανάγκες, δεν μας ξεγελούν οι κουβεντες και ξέρουμε ποιοι άνθρωποι μας ταιριάζουν πραγματικά και με ποιούς υπογράψαμε μια απλή συνθήκη. Όταν νυχτώσει, είμαστε απλώς ανταγωνιστικά όντα, μικρά κρατίδια που διοικούνται από τον εγωισμό τους. Ως εκ τούτου δεν έχει τόση σημασία ο πόνος, η απώλεια και οι κακές συμπεριφορές. Δεν πειράζει. Ο καθένας κυνηγάει αυτά που έχει ανάγκη, βάσει συνθηκών, πτώχευσης ή υπάρχοντος πλούτου και συμφερόντων και τελικά ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί.

Υ.Γ.: Αν χρωστούσα μια συγγνώμη, με αυτό το ποστ έχω ξοφλήσει. Αν μου την χρωστούσε κάποιος, δεν πειράζει. Αρκεί να κυνηγάει αυτό που θέλει.

Υ.Γ. 2: Για όσους βιαστηκαν να παρεξηγήσουν τα άνωθι λεγόμενα, όχι δεν υποστηρίζω πως το να σκοτώνονται παιδάκια είναι παράπλευρη απώλεια και άρα κάτι αποδεκτό. Υποστηρίζω πως μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό τα υπόλοιπα είναι καραμέλες και ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Αλλαγές ΙΙ

Για να καταφέρει κανείς να αλλάξει, πρέπει πρώτα να σιχαθεί τον εαυτό του.

Comfortably Fascinated

"You're fascinating" said he

"I am" said she

"Your eyes sparkle" said he

"I've been told before" said she

"That look you gave me ten seconds ago, it's fascinating" he said again.

"But people prefer being comfortable rather than fascinated" said she.

Μίλα

Μίλα μου.

Απόψε, που δεν ψάχνω πια εξηγήσεις, μίλα μου,

απόψε που δεν είμαι μόνη,

μίλα μου με χείμαρρους, με της φωτιάς τις γλώσσες

και πες μου 'κείνα τα μικρά, τα ταπεινά σου τίποτε

καθώς γράφω για 'σένα και για 'σένα σβήνω

και ξεχνώ για 'σένα και μισώ,

και γίνομαι άλλη, μα είμ'ακόμη εκείνη που βλέπει καθαρά

πως δεν σκαρφάλωσες μα ξέπεσα κι ανεβαίνω πάλι

-και πάλι μίλα μου,

άσε τους λυγμούς,

εσύ 'σαι που πλαγιάζεις κι αναπαύεσαι

με άλλων πολύπαθων τον πόνο και το ψέμμα,

εσύ 'σαι που τώρα καθώς αλλάζει η ρότα δεν τολμάς,

δειλέ και έκπτωτε άνθρωπε, σήκω,

μίλα μου.

Παραλήπτης: Άγνωστος

Περνά τις μέρες του μετρώντας τις μέρες, μέχρι να ξανάρθει 'κείνη η ανεξάντλητη ευτυχία. Περνά τις ώρες του μετρώντας τα "όχι" και τα "ναι" που θα συμβάλλουν στο να είναι αυτό που είναι, που ήταν μέχρι τώρα ή στην αλλαγή που επικειται, την μεγάλη αλλαγή που ορίζει πάντα κάποιος άλλος. Περνά τον καιρό του κάνοντας ακριβώς τα ανάποδα από αυτά που δίδαξε στους φίλους του, με άλλοθι την μοναδικότητα και την αλαζονία του είναι και του έχειν. Με το ίδιο άλλοθι δεν αφήνει τους φίλους του να είναι φίλοι, τις γκόμενες του να είναι γκόμενες, τους γονείς του να είναι γονείς και μην τολμήσει κανείς σας να εκφέρει γνώμη, αν δεν προκαλέσει πόλεμο το σίγουρο είναι πως θα πάει στα σκουπίδια. Μια χαρακιά για κάθε μοναδικότητα, μια σαφή επιλογή που πάει στο διάολο με όχημα τα χίλια λάθη της αλαζονίας.

Αφού αγαπάς τόσο τον μουστακαλή, γίνε επιτέλους ο εαυτός σου.

Ιστορικές Στιγμές

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η μέρα που είχα friend request στο facebook από έναν σαρανταπεντάρη που δουλεύει σε "γραφείο δημοσίων σχέσεων και συνοικεσίων" και τον οποίο δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Σήμερα, επίσης, είναι η μέρα που είδα, πιθανώς, τις πιο ηλίθιες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο ίντερνετ, στις οποίες μάλιστα φάνηκε να έχει μπει ιδιαίτερος κόπος και μελέτη, μοντάζ, χιούμορ κ.ο.κ. Φυσικά δεν ξεχνώ τα ευφάνταστα, ευφυή και γλαφυρά σχόλια σε άλλες φωτογραφίες όπως, λόγου χάριν, "Καυλιάρα, θα μας πεθάνεις, αχ.." Πραγματικά η μέρα αυτή θα μου μείνει αξέχαστη, όχι επειδή έφτιαξα ένα ιδιαίτερα εύγευστο μεσημεριανό, όχι επειδή η καθηγήτρια μου με διδακτορικό και περγαμηνές χρησιμοποίησε την εργασία μου σαν παράδειγμα έκτακτης δομής, όχι επειδή έχω βγάλει μια υποτυπώδη άκρη σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον, αλλά επειδή όλα αυτά ήρθαν τώρα, στο τελευταίο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου και σήμερα ειδικά, να μου θυμήσουν σε τι μπουρδέλλο αποφάσισα να γυρίσω για έναν χρόνο.

Υ.Γ.: Για όσους βρίσκουν το μπλογκ αυτό κάνοντας search στο google "Επιστολές" ή "Πώς να γράψω μια επιστολή":

http://www.writinghelp-central.com/sample-letters-business.html

Ηλιθιότητα

Υπάρχουν μερικά πράγματα που όσο λίγο χρόνο κι αν καταλάβουν στη ζωή σου, σε κάνουν και νιώθεις πιο ηλίθιος.

Μέθη

Δυο όψεις, δυο ψυχές.

Κουράστηκα.

Το Άρωμα

"Καλός είσαι, δεν λέω" είπε βάζοντας το τσιγάρο στο στόμα της.

"Για να είμαι ειλικρινής" συνέχισε μισογελώντας "δεν περίμενα ότι θα φτάσω εδώ, καυχιόμουν, βλέπεις, ότι είμαι αγνή ψυχή, καθαρός άνθρωπος. Τώρα είμαι βρώμικη, όχι, όχι επειδή με άγγιξες, αυτό είχε πλάκα. Είχα δίκιο όμως, θυμάσαι;"

"Τι πράγμα;"

" Η πρώτη αγάπη είναι η πιο αγνή, μόνο εκεί είσαι καθαρός. Μετά κουβαλάς μπαγκάζια, όλοι οι υπόλοιποι έρωτες είναι βούρκος, κατάντια. Είναι σαν να προσπαθείς να ξεσκονίσεις χωρίς να λερώσεις το ξεσκονόπανο. Αλλά δεν είσαι μόνο εσύ γελοίος, είμαι κι εγώ. Κοίτα, κάνω ό,τι κορόιδευα: κακοήθειες, κουτσομπολιά, χαιρεκακία, μαλακίες."

"Σου είπα την αλήθεια.."

"Το ξέρω, απλώς ξέχασες να την πεις ολόκληρη. Το ίδιο δεν κάνει; Βουτήξαμε στη λάσπη και άντε να παλέψουμε τώρα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να φυλάω ό,τι θεωρώ πολύτιμο, δεν υπάρχει τίποτε πολύτιμο, αν το καλοσκεφτείς, όλα εμείς τα κοστολογούμε. Ξέρεις, δεν σου κρατάω κακία, σε καταλαβαίνω, ξέρω τους λόγους σου. Το μόνο που σου καταλογίζω είναι όλη αυτή η βρώμα - είναι τόσο πολλή που ούτε να σε συγχωρήσω δεν μπορώ."

Κανένα σχόλιο. Τον φίλησε στο μάγουλο, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησίασε τα ράφια χαμογελώντας. Πήρε το πορσελάνινο βάζο, γύρισε και τον κοίταξε.

"Το βλέπεις; Είναι πολύτιμο, τα σχέδια του περίτεχνα. Αξίζει πολλά λεφτά, αλλά δεν είναι τίποτε. Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί αν το σπάσω;"

"Δεν ξέρω, ίσως να πατήσεις τα κομμάτια."

"Ε, και;"

"Θα ματώσεις."

"Ε, και;"

"Θα πονέσεις."

"Βλεπεις; Δεν με καταλαβαίνεις. Δεν με νοιάζει αυτό πλέον."

Πέταξε το βάζο στο πάτωμα, τα κομμάτια σκορπίστικαν μπροστά στα πόδια της. Τον κοίταξε, χαμογέλασε κι έκανε ένα βήμα μπροστά. Πόνος, αίμα, λύτρωση.

"Και τώρα φύγε. Πάρε το άρωμα σου, που σου αρέσει τόσο, που δεν θέλεις να αλλάξεις, και φύγε."