Ανάσα

Εισπνοή.

Είναι μέρες που η αρχή μοιάζει με τέλος και το τέλος με αρχή, που το παρελθόν δεν έχει σημασία και οι λέξεις είναι φτωχές. Είναι στιγμές που τα καθημερινά σφάλματα, οι μικρές κατακτήσεις, τα φιλόδοξα "ανήκω", οι μεγάλες προδοσίες και τα ανομολόγητα πάθη αποκτούν άλλο νόημα και μοιάζουν σχεδόν αστεία. Αρκεί μια παρουσία για να εξαφανιστεί ο εγωισμός, να πάψει ο φόβος, να φύγουν μακριά όσα σε κάνουν να είσαι ένα ανθρωπάκι. Κάποτε με ρώτησε κάποιος τι θα έγραφα παρατηρώντας τα σφάλματα, τους αγώνες, τα ιδεάτά και τον αποπροσανατολισμό εκατό γενεών και σκέφτηκα πως το ερώτημα αυτό, μέσα στη φιλοδοξία του να θίξει το θεμελιώδες πρόβλημα της ανθρωπότητας, την επανάληψη, είναι τόσο χαωτικό που είναι αδύνατον να απαντηθεί.

Όμως έρχονται μέρες που οι ψυχές απαλάσσονται από την ασχήμια τους με ένα μονάχα άγγιγμα, που ο εαυτός παύει να τρέφεται από τους εκάστοτε φαύλους κύκλους και η δέσμευση είναι ουσιαστική κι όχι υλική. Έρχονται οι στιγμές της συνειδητοποιήσης που σου ψιθυρίζει ότι ξεπερνώντας το εγώ θρέφεις το είναι.

Το μόνο που μένει είναι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, που σε μια λυσσαλαία ανάγκη για λήθη κατέληξε στην τουαλέτα, αλλά σώθηκε με περισσή στοργή από κάποιον που δεν είχε ιδέα τι συμβολίζουν. Τώρα αναπαύονται σε ένα μικρό δοχείο γεμάτο οινόπνευμα σαν πεθαμένα όνειρα που συντηρούνται στη φορμόλη. Μέσα στις υπόλοιπες αναμνήσεις που κρύβουν, μουρμουρίζουν κι ένα άλλο σκληρό μήνυμα αγάπης: η μνήμη δεν σβήνει κατ’εντολή. Και οι μέρες, οι στιγμές, χάνονται μέσα σε μια ανάσα, μα σε αλλάζουν για πάντα.

Εκπνοή.