Σιωπή

Έχω μέσα μου μια σιωπή

και δεν θέλω τίποτε να πω, δεν θέλω να γράψω

παρά μόνο γι’αυτή

που έρχεται όταν ξυπνάμε από όνειρα άπιαστα

και αντικρίζουμε όλα ‘κείνα τα θαύματα

που δεν έλαβαν χώρα

μα τα ευχόμασταν σαν να ‘ταν η στερνή σωτηρία

από το αναπόφευκτο,

από τη σιωπή.

Είναι αλήθεια ότι χάνουμε δέκα ζωές, μικρές, ασήμαντες

με κάθε χαμό

κι εφτά ψυχές,

μα κανείς δεν ξέρει πόσες έχουμε στην άκρη φυλαγμένες

και πόσο αντέχει αυτή η τελευταία, σαν έρθει η σειρά της

ή πόσο ασήμαντη είναι γι’αυτόν που αποφασίζει.

Και σκεπάζει η σιωπή, τα φαιδρά αποφθέγματα

που ανακαλύπτουμε καθημερινά για να πάμε παρακάτω

λίγο ακόμα, λίγο πιο πέρα,

για να φτάσουμε σε ένα βασίλειο που θα είναι όλα ανεκτά

και οι αυλικοί μας έμπιστοι, επιλεγμένοι, προβλέψιμοι

ταιριαστοί, ψυχή μου, με το αστείο δράμα σου

και θα είναι σχεδόν σαν να μη σου έχει φιλήσει τα χέρια

για να σε αποχαιρετήσει

ο άνθρωπος που νόμιζε

ότι πέθαινε.