De Profundis

I

Όσοι έχουν περάσει την εφηβεία θα ξέρουν εκείνη την ανάγκη για δράματα και τον αβάσταχτο πόνο που προκαλείται από τις εκάστοτε περιπετειούλες και αξιολογείται σύμφωνα με τις μέχρι τότε εμπειρίες και άρα ερμηνεύεται ως απέραντη δυστυχία. Θα ξέρουν κι εκείνη την αναζήτηση πολύπλοκων συναισθημάτων, ποιημάτων, βαρύγδουπων δηλώσεων, τη δήθεν ενήλικη συμπεριφορά, θα ξέρουν και το χαμόγελο που ακολουθεί στην ανάμνηση των εφηβικών χρόνων, τη φαιδρότητα των συναισθημάτων έκείνων που όσο περνάει ο καιρός ξεχνιούνται, απωθούνται, καταδικάζονται. Όσο μεγαλώνουμε θέλουμε τα πράγματα πιο απλά, όσοι περάσαμε μια ήρεμη εφηβεία αλλα και αυτοί που ταλαιπωρήθηκαν λίγο ή πολύ παραπάνω. Όσο μεγαλώνουμε και βρισκόμαστε ενώπιον των εμπειριών που κάποτε αποζητούσαμε μέσα στο πλαίσιο του κυνηγιου της ενηλικίωσης, μέσα στην ανάγκη να φύγουμε από τη σφαίρα των παιδικών χρόνων, θέλουμε τα πράγματα πιο απλά: λίγη χαρά, λίγες σταθερές, μια συμπαθητική καθημερινότητα.

II

Δεν μου μιλούν πια τα πλουμιστά ποιήματα, με τις βαρύγδουπες έννοιες, θέλω μόνο να μιλάω απλά γιατί μεγαλώνοντας απότομα μια μέρα, ένα μήνα, δυο ζωές -νομίζω- στερήθηκα του δικαιώματος αυτού κι όταν κίνησα να χαϊδέψω ένα πρόσωπο κατάλαβα πως είχα δεμένα χέρια. Δεν ξέρω πολλά πράγματα και κινούμαι σε ένα περιορισμένο πεδίο, μπορώ να φανταστώ κατά προσέγγιση πώς είναι να σε ξυπνούν μέσα στη μέση της νύχτας με κακά μαντάτα, πώς είναι να πέφτει στους ώμους σου βάρος δύο γενεών, ξέρω όμως πως είναι να συγκρατείς την αδελφή σου για να μην κοπανίσει το κεφάλι της στο νιπτήρα από την απελπισία καθώς το βάρος αυτό πέφτει πάνω της χωρίς οίκτο, ανελέητα, κι αυτό μου είναι πολύ. Ξέρω πως είναι να νιώθεις ανήμπορος να βοηθήσεις ή να περιμένεις ακόμη κι αν στην πραγματικότητα θα μπορούσες, να μην έχεις καμία επιλογή κι αυτό δεν είναι δράμα σαν αυτά που κυνηγάς στην εφηβεία, ούτε συναίσθημα είναι, γελιέστε όμως αν νομίζετε πως δεν θέλει δύναμη και προσπάθεια το να πεις "παραδίνομαι".

III

Όταν ήμουν μικρή είχα ένα ντόμινο, αλλά νομίζω πως ποτέ δεν κάθισα αρκετή ώρα να στήσω προσεκτικά τα πούλια και ύστερα με μια μικρή κίνηση του δείκτη μου να διαλύσω το έργο μου, ίσως επειδή μου άρεσε ό,τι έφτιαχνα να μένει. Τώρα πιστεύω πως θα είχε πολλά να με διδάξει αυτό το παιχνίδι, για την παγκόσμια ιστορία και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ο πρώτος έχει κάπου να στηριχτεί, ο τελευταίος πρέπει να έχει πολύ γερά πόδια για να μην τον παρασύρει η ορμή. Ο πρώτος έχει τον δεύτερο να τον νοιαστει και να τον σκέφτεται, ο δεύτερος τον τρίτο, ο τελευταίος κανέναν. Ο τελευταίος έχει να νοιαστεί για όλους όσοι έπεσαν πριν από αυτόν, το ντόμινο θαρρώ πως λειτουργεί με πολλαπλάσια. Αυτό που σίγουρα δεν θα είχα αντιληφθεί τόσο μικρή που ήμουν, ήταν πως έχει κάποια σημασία που κατατάσει ο καθένας τον εαυτό του και τώρα, καθώς ανάβω το τσιγάρο μου, αναρωτιέμαι που πρέπει να κατατάξω εγώ την Αυτού Μεγαλειότητα μου. Μην μου πειτε, πρέπει να είμαι πρώτη - όχι, όχι, ο πρώτος πέφτει από ένα καπρίτσιο. Τελευταια; Όχι, ο τελευταίος έχει όλο το βάρος και πουθενά να στηριχθεί, ωστόσο είναι πιθανώς σημαντικό το ότι είχε το κουράγιο να σταθεί σε αυτή τη θέση. Κάπου στη μέση ίσως; Δεν ξέρω, αλλά να σας ρωτήσω: τελικά, έχουμε επιλογή;

IV

"Δεν θα αντέξω να φύγεις"

Μήπως μπορείτε, τουλάχιστον, να μου δώσετε τη δυνατότητα να θυμώσω χωρίς τύψεις; Είναι, άλλωστε, αρκετά ανακουφιστικό να μπορείς να θυμώσεις δίχως την έγνοια ότι κάποιος θα βρεθεί να σε πει εγωιστή, κάποιος που δεν βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, εκεί που όλα είναι ήρεμα (αλλά δεν υπάρχει διαφυγή) αλλά στα πέριξ που ξεριζώθηκαν και στροβιλίστικαν και υπέστησαν όλες τις ζημιές. Μη με παγιδεύεις, μην παγιδεύεσαι, και αν είμαι δίπλα, στην ουσία έχω φύγει γιατί με έδιωξες, μα δεν τολμώ να πω πως κρίθηκα χωρίς δίκη, δεν τολμώ να πω πώς ένιωσα γιατί έχεις ήδη αρκετά. Να ξέρεις, monsieur, πως η κατανόηση που σου δείχνω με διχάζει γιατί έχω μάθει να είμαι απόλυτη, να ξέρεις πως δεν είναι εύκολο να ζητάς συγγνώμη για ένα φιλί. Η συγγνώμη, ωστόσο, ήρθε με μια σχετική ευκολία, γιατί βλέπεις, πρώτη εγώ λέω πως είμαι εγωίστρια. Από τους δυο μας όμως, κάποιος πρέπει να αντέξει.

V

Καθώς μεγαλώνουμε θέλουμε πράγματα πιο απλά: να κοιμόμαστε με αυτούς που θέλουμε να ξυπνάμε το πρωί, να αγκαλιάζουμε απο έρωτα κι όχι ανάγκη, να πίνουμε κρασί συζητώντας με αυτούς που νιώθουμε πως επικοινωνούμε βαθιά κι όχι με αυτούς που μάταια ελπίζουμε πως μια μέρα μπορεί να κατανοήσουν τα όσα λέμε. Καθώς μεγαλώνουμε, οι τηλεοπτικές σειρές φαίνονται όλο και πιο γελοίες, το πένθος όλο και πιο βαρύ και είναι σημαντικό να έχουμε εκείνη την πρώτη πρωινή αγκαλιά όποτε μπορούμε. Κάποτε μου είπε(ς) κάποιος πως του είναι αδύνατον να πιστέψει πως όλα θα πάνε καλά και πως πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι για κάθε μέρα που τα βγάζουμε πέρα. Αναρωτήθηκα τότε, τι είδους τραύματα κάνουν έναν νέο άνθρωπο να μιλάει έτσι κι ύστερα σκέφτηκα ότι δεν έχουν σημασία τα τραύματα όσο οι τρικλοποδιές που μπορεί να βάλει σε κάποιον αυτή η θεώρηση των πραγμάτων, σε μία ούτως ή άλλως δύσκολη πορεία. Κάποτε δεν τολμούσα, καθόμουν σε μια γωνια κι έβλεπα τις ευκαιρίες να παρελαύνουν μπροστά μου δίχως να κάνω τίποτε γιατί φοβόμουν. Τελικά έχασα περισσότερα μέσα στην αδράνεια, αναλογιζόμενη τα όσα είχα ήδη χάσει, απ'όσα μπορούσα ποτέ να φανταστώ και ο χαμός έφερε κι άλλο χαμό. Εκ βαθέων, εύχομαι να μην κάνεις το ίδιο λάθος.