Επιστολές

"ever thine

ever mine

ever ours"

Ludwig van Beethoven

Αγαπητέ κύριε Χ,

Χθες βράδυ ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, έκλεισα τα μάτια μου και για μια στιγμή, ακριβώς πριν με πάρει ο ύπνος, ένιωσα το άγγιγμά σας, βυθίστικα στη μυρωδιά που φωλιάζει στο λακκάκι στη βάση του λαιμού σας και σκέφτικα πως ήταν δόκιμο να σφίξω το μαξιλάρι στην αγκαλιά μου για να κρατήσει λίγο παραπάνω η ψευδαίσθηση. Νομίζω πως πριν κάποιους μήνες σας ερωτεύτικα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ερωτεύτικα αυτό που πίστευα πως ήσαστε και με ενθουσίασε αυτό που νόμιζα πως θα ήμαστε αν μπορούσαμε να αγκαλιαζόμαστε λίγο πιο συχνά, αν μπορούσατε να αψηφήσετε όλα τα εμπόδια που μας χώριζαν.

Κύριε Χ, έχουν περάσει μήνες και ξεφεύγετε από τη μνήμη μου, παρ'όλο που την έχω εκπαιδεύσει καλά. Από καιρό σε καιρό, βεβαίως, και πάντα πριν τον ύπνο ξυπνούν οι αισθήσεις εκείνων των ημερών και με ταλαιπωρούν για λίγο αλλά αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό ούτε απροσδόκητο, είναι μόνο η ιδέα που, πριν χαθεί, δίνει την τελευταία της παράσταση.

Ως εκ τούτου, αποφάσισα να συντάξω τούτη εδώ την επιστολή γιατί δεν είχα την ευκαιρία να σας πω αντίο, αν και φαντάζομαι θα ξέρετε πως το αντίο δεν είναι τόσο σημαντικό όσο οι αποφάσεις και πως οι επιστολές του είδους συνήθως καταλήγουν σε ένα συρτάρι, κλειδωμένες, να κάνουν παρέα σε διαφόρων λογιών αναμνηστικά. Θύμωσα και δεν πρόλαβα να σας το πω ή δεν θέλησα γιατί έδωσα προτεραιότητα στα δικά σας συναισθήματα, άλλωστε η κοινωνία μας αυτό επιβάλλει (κάνω λάθος;) στις γυναίκες σαν εμένα. Ίσως όμως η οργή μου να είναι κάτι ελάχιστα σημαντικό μπροστά στα υπόλοιπα που δεν τόλμησα να σας πω. Για παράδειγμα -και μην το πάρετε επάνω σας- μου χαρίσατε έμπνευση και αυτοπεποίθηση, έχω την αίσθηση ότι η περιπέτειά μας με έβγαλε από έναν μακροχόνιο λήθαργο. Θα φαντάζεστε, κύριε Χ, πόσο σημαντικό είναι αυτό το ξύπνημα για μια γυναίκα σαν εμένα, που διχάζεται ανάμεσα σε ένα σφουγγαρόπανο κι ένα βιβλίο, αλλά και πόσο δύσκολο είναι μέσα στον διχασμό ετούτο να νιώθει οργή και ευγνωμοσύνη ταυτόχρονα. Δεν ξέρω τι περίμενα, αγαπητέ μου, αλλά βλέπετε έχω κι εγώ την τάση να ονειροπολώ, να κάνω τριχιά την τρίχα, που λέει ο λόγος, αλλά είμαι σίγουρη πως μέσα στις γνώσεις σας κάπου θα συμπεριλαμβάνεται και το ότι τα ανεκπλήρωτα πάθη ξεχνιούνται λίγο πιο δύσκολα, με λίγο περισσότερη προσπάθεια και αδιαμφισβήτητα μυθοποιούνται για ένα (μικρό;) χρονικό διάστημα.

Προσπάθησα να μη σας πω πολλά τότε που με αγκαλιάζατε ή και αργότερα, όταν ακόμη εκφράζατε την επιθυμία σας να το κάνετε γιατί, όπως σας είπα, δεν ήθελα να το πάρετε επάνω σας και η κοινωνία μας επιβάλλει στους άντρες σαν εσάς να κυνηγάτε τις προκλήσεις και τις μεταμφιεσμένες νοικοκυρές σαν εμένα, και όταν τις κατακτάτε να τις θεωρείτε λίγο εως πολύ δεδομένες. Δε λέω, είχατε καλές δικαιολογίες, μάλλον κι εγώ στη θέση σας το ίδιο θα έκανα, αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, κατά βάθος αυτό που έφταιγε ήταν ότι κατακτήσατε την πρόκληση.

Σας συγχωρώ, αγαπητέ, κι ας είμαι ακόμη θυμωμένη -μη δίνετε σημασία, θα μου περάσει. Σας συγχωρώ και σας είμαι ευγνώμων για ορισμένα εξ'όσων μου χαρίσατε, πάνω απ'όλα για εκείνα τα όμορφα βράδια που μετρήσαμε μαζί στα δάχτυλα του ενός χεριού -του δικού σας ή του δικού μου;- και για τις στιγμές που είχα την αίσθηση πως εκφράζατε τις δικές μου σκέψεις, παρ'όλο που αυτό με τρόμαζε πολύ. Θα αναρωτιέστε, φαντάζομαι, γιατί με τρόμαζε ένα τόσο ευχάριστο γεγονός, θα σας αποκαλύψω το λόγο λοιπόν: ξέρετε καλύτερα απο εμένα ότι βαθιά μέσα μας διαισθανόμαστε τι θα πάει στραβά με τον εκάστοτε σύντροφο που επιλέγουμε, το ξέρουμε από το πρώτο φιλί. Έτσι κι εγώ ήξερα ποιά ήταν η θέση μου, όπως ξέρατε κι εσείς.

Συγχωρέστε με, μακρυγορώ κι ας έχω γράψει όσα ήθελα να εκφράσω, μάλλον γιατί όσο γράφω την επιστολή αυτή έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι κοντά σας, δεν σας κρύβω ότι φαντάζομαι το πρόσωπό σας και τις εκφράσεις που θα σχηματίζονται σε αυτό καθώς θα διαβάζετε όσα είχα να σας πω. Δεν θα σας πω για ποιό λόγο είμαι οργισμένη, κύριε Χ, γιατί αυτό θα σας δώσει έναν λόγο να θυμώσετε κι εσείς και δεν έχει νόημα αυτή η πάλη, να είστε σίγουρος όμως πως δεν θέλω να σας ξαναδώ, εν μέρει επειδή είμαι θυμωμένη αλλά και επειδή αυτό μου επιβάλλει η αξιοπρέπεια μου. Μη θυμώνετε, ο πιο σημαντικός λόγος που ήθελα αρχικά να κρύψω, είναι ότι θέλω να κρατήσω την ανάμνησή σας όπως υπάρχει ήδη στη μνήμη μου από εκείνες τις ημέρες της περιπέτειας. Μη θυμώνετε και μην ξεχνάτε πως εσείς διαλέξατε να γίνει έτσι.

(Όχι και τόσο) Δική σας,

Κυρία Υ

Αγαπητή Κυρία Υ,

Δεν ξέρω αν έχετε δίκιο στα όσα λέτε, αλλά η φύση μου και ο υλισμός που ασπάζομαι δεν μου επιτρέπει να γράψω πολλά. Δεν γινόταν αλλιώς, δεν άντεχα ή ίσως μου πέρασε. Απόψε έχω ραντεβού με μια μικρή κοπελίτσα που δεν αντιλαμβάνεται πολλά κι αυτό είναι λιγότερο επικίνδυνο για εμένα. Μην νομίζετε πως δεν αναλογίζομαι το κόστος της επιλογής μου, θα ξέρετε, φαντάζομαι, πως για έναν άντρα σαν εμένα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πει πως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Οι γυναίκες σαν εσάς δεν είναι γραφτό να συντροφεύουν άντρες της δικής μου συνομοταξίας. Ακόμη κι αν δεν μου δώσατε λαβές, με τον καιρό θα βρω κι εγώ έναν λόγο να θυμώσω γιατί δεν πρέπει να ομολογήσω ποτέ σε κανέναν πως δεν μπορούσα, αντιθέτως, πρέπει να λέω πως δεν γινόταν, δεν έπρεπε και πως τελικά δεν ήταν κάτι τόσο εξαιρετικό τα βράδια εκείνα. Ξέρετε ήδη πως ξεκίνησα να γράφω την απάντησή μου στο γράμμα σας με μεγάλη δυσκολία γιατί η ενστικτώδης αντίδρασή μου είναι η σιωπή, επομένως δεν μου μένει να γράψω τίποτε άλλο πέρα από την ευχή μου για καλή τύχη.

(Ποτέ) Δικός σας,

Κύριος Χ