Καθώς ανοίγεις τα μάτια το πρωί και ονειρεύεσαι το μέλλον, απωθείς το παρελθόν, το βολεύεις σε σκονισμένα συρτάρια και φυμώνεις με μαεστρία μεγάλη αυτούς που σου το θυμίζουν.
Καθώς προσπερνάς αυτούς που υποτίθεται πως δεν θα ξεχάσεις, δεν θα χάσεις ποτέ, τους δεδομένους της προσφοράς που πάλεψαν ακόμη και να σου σταθούν, ανοίγεται μπροστά σου ένας λαμπρός καινούργιος κόσμος.
Αέρα στα πανιά σου, αλλά μην προσποιείσαι οτι τα μοναδικά σου νέα είναι οι δουλειές της καθημερινότητας - κάποτε είχαμε περισσότερα να πούμε.
Θα φύγω κι εγώ και θα μείνουν μονάχα τα αμήχανα χαμόγελα, εκείνα που δημιουργήθηκαν στη μεγάλη πίεση των καιρών, στην ανάγκη να κοιτάξουμε μόνο τους εαυτούς μας.
Καθώς κλείνεις τις πόρτες και τα φώτα και ρίχνεις μια τελευταία ματιά στο άδειο σπίτι, να θυμάσαι ότι το μονοπάτι που έχει καιρό να πατηθεί, γεμίζει αγριόχορτα και χάνεται, να θυμάσαι σε ποιούς μίλησες τρόπω τινά και ποιούς δεν τόλμησες ποτέ να χαστουκίσεις.
Καθώς αναλογίζεσαι τα βιώματα και τις διαδικασίες, να θυμάσαι ότι κάπως έτσι περνά η δόξα του κόσμου.
0 comments:
Post a Comment