Τα βιολιά έχουν προσωπικότητα, ψυχή, ιδιοτροπίες και άποψη, ζηλεύουν, θυμώνουν, σαγηνεύουν, αγαπούν και πληγώνονται ακριβώς όπως οι άνθρωποι. Δεν αρκεί να επιλέξεις ένα βιολί, δεν αρκεί να θέλεις να το υιοθετήσεις, πρέπει να σε επιλέξει κι εκείνο.
Όταν πήρα το πρώτο μου "κανονικό" βιολί -γιατί το προηγούμενο ήταν πιο μικρό, κατασκευασμένο για παιδιά- ήμουν κατενθουσιασμένη κυρίως επειδή μεγάλωσα αρκετά ώστε να έχω ένα "κανονικό" βιολί. Δεν αντιλαμβανόμουν ακόμη ότι ο ήχος έχει γεύση, χρώματα, θερμοκρασία και υφή. Ο ενθουσιασμός κράτησε μερικές μέρες και μετά καταπιάστηκα πάλι με τις παιδικές μου ασχολίες, έβαλα το διάβασμα στο περιθώριο -όπως τα περισσότερα παιδιά- και το βιολί έπαψε να μου φαίνεται τόσο καινούργιο.
Μερικά χρόνια αργότερα, αφού είχα αποφασίσει ότι τελικά η μουσική είναι ο δρόμος που θέλω να ακολουθήσω και καθώς όδευα για το δίπλωμα μου με αρκετό άγχος, πολύ τρακ, αμέτρητες ελλείψεις αλλά και ένα ανεξήγητο πείσμα εναντίον όσων δεν πολυπίστευαν ότι αυτό το δίπλωμα θα έβγαινε στο άμεσο μέλλον, το βιολί που είχα αποκτήσει όταν ήμουν παιδί μου φαινόταν πια παιδικό, παρ' όλο που το μέγεθός του δεν μαρτυρούσε κάτι τέτοιο. Ο ήχος του ήταν θολός, γκρι, μονοδιάστατος, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Οι ψηλές νότες τσίριζαν και δεν μου τραγουδούσε, μόνο γκρίνιαζε και έβαζε εμπόδια στο ήδη δύσκολο έργο που είχα αναλάβει να φέρω εις πέρας.
Μία μέρα, ο δάσκαλός μου, θέλοντας να δει πόσο πραγματικά με εμπόδιζε το βιολί, μου ζήτησε να παίξω ένα κομμάτι με το δικό του. Το πήρα στα χέρια μου σχεδόν τρέμοντας, έριξα μια γρήγορη ματιά στο σκούρο ξύλο του και στα σημάδια που είχαν αφήσει πάνω του ο χρόνος και οι προκάτοχοί του και το βόλεψα πάνω στον ώμο μου. Ξεκίνησα να παίζω διστακτικά αλλά μετά από τις πρώτες νότες πήρα θάρρος. Τον ήξερα καλά αυτό τον ήχο, τον θαύμαζα σε κάθε μου μάθημα, ήταν βελούδινος ζεστός, ώριμος είχε ένα βασιλικό μπορντό χρώμα. Ύστερα από το πείραμα αυτό αποφασίστηκε ότι χρειαζόμουν οπωσδήποτε ένα καινούργιο βιολί για το δίπλωμα μου.
Έτσι απέκτησα το δεύτερο βιολί μου. Ήρθε μια μέρα πριν από τα γενέθλια μου και ήταν νεογέννητο, μόλις ενός μήνα. Επέλεξα ανάμεσα σε αυτό κι άλλο ένα από τον ίδιο κατασκευαστή. Με την πρώτη δοξαριά ήξερα ότι αυτό ήταν το βιολί μου, ένιωσα ότι τα δάχτυλά μου περπατούν σε γνώριμο έδαφος και ότι ο ήχος που ακουγόταν έμοιαζε με όσα δεν έλεγα, έμοιαζε με την έκρηξη που λάμβανε χώρα μέσα μου, ήταν λαμπερός, κρυστάλλινος και γεμάτος. Το βιολί αυτό δεν το βαρέθηκα μέσα σε δέκα μέρες. Έπαιζα για πολλούς μήνες, χρόνια χωρίς να το αμφισβητώ, του μίλησα πολλές φορές, το έμαθα και με έμαθε. Καθώς περνούσε ο καιρός και το ξύλο του ωρίμαζε -και ωριμάζει και θα ωριμάζει- παρατηρούσα τις αλλαγές και σκεφτόμουν συχνά ότι κι αυτό μαθαίνει μαζί μου, πειραματίζεται κι αλλάζει. Το βιολί μου δεν είχε ιστορία πίσω του, η ιστορία του ξεκινούσε μαζί μου και το αγάπησα για την απειρία του, την αφέλειά του, τον λαμπρό του ήχο και την όρεξή του να μάθει. Το αγάπησα γιατί ήταν ακούραστο, ανήσυχο, γεμάτο ενέργεια και δύναμη. Το βιολί μου έκανε τον πόνο γλυκό κι αβάσταχτο, σαν την πρώτη ερωτική απογοήτευση, τη χαρά σαν πυροτέχνημα που εκτοξεύεται και σκάει στον ουρανό για να τη θαυμάσουν όλοι. Ωστόσο τον τελευταίο καιρό δεν επικοινωνούσαμε τόσο καλά. Η αγάπη ήταν (και είναι) εκεί, μα έλειπε κάτι απροσδιόριστο. Και τότε, εντελώς απρόσμενα, ήρθε στα χέρια μου ένα τρίτο βιολί, θα μπορούσε κανείς να το πει κληρονομιά από τη θεία μου.
Στην αρχή το πλησίασα πολύ διστακτικά, έτοιμη να το απορρίψω, μα καθώς άρχισε να μου τραγουδάει με τη βαθιά, ώριμη σταθερή φωνή του, άλλαξα γνώμη. Καθώς περνούσαν οι μέρες οι δισταγμοί έκαναν στην άκρη αλλά ήθελα να ακούσω και τη γνώμη των δασκάλων μου, η οποία τελικά συνέπιπτε με τη δική μου. Πράγματι, το βιολί είναι πολύ παλιό, όμορφο με ήχο μεστό, ώριμο, με γεύση κόκκινου κρασιού. Έχει μεγάλη ιστορία και είμαι ήδη σίγουρη ότι θα μου γνωρίσει έναν καινούργιο κόσμο μέσα από την πείρα του. Ακόμα δεν έχουμε γνωριστεί καλά, αλλά τα πρώτα ίχνη αγάπης έχουν αρχίσει και παρουσιάζονται.
Τα βιολιά όμως είναι σαν τους ανθρώπους και οι σχέσεις μας μαζί τους είναι σαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο ενθουσιασμός και η αστείρευτη χαρά δίνουν τη θέση τους στον δισταγμό απέναντι σε κάτι προφανώς καλύτερο, ωριμότερο που ανταποκρίνεται καλύτερα στις παρούσες ανάγκες. Και καθώς η αποδοχή γίνεται πιο αργά και πιο σταθερά, η αγάπη, αν και νεογέννητη, είναι πιο κατασταλαγμένη, αλλά ξέρεις ότι ποτέ πια δεν θα βιώσεις κάτι παρόμοιο με την πρώτη σου αληθινή αγάπη.
0 comments:
Post a Comment