Η Στιγμούλα

Είμαι σίγουρη πως κάποτε υπήρξε μια μέρα που άνοιξα τα μάτια μου το πρωί και δεν ένιωσα ίχνος άγχους να με κυριεύει. Είμαι σίγουρη πως μια μέρα που έχει πια χαθεί στο παρελθόν, ξύπνησα και ένιωσα ότι πηγαίνω μπροστά, ότι νιώθω καλά και ήθελα να στείλω σε κάποιον φίλο ένα μήνυμα ότι είμαι ευτυχισμένη. Είμαι σίγουρη ότι κάποτε ένιωσα αρκετά ελεύθερη ώστε να πιστέψω ότι όλα είναι στο χέρι μου, αρκετά ήρεμη ώστε να ανασάνω βαθιά και να χαμογελάσω μόνη μου, αρκετά πλήρης ώστε να κοιτάξω ολόγυρα μου και να αντιληφθώ ότι είμαι πιο αισιόδοξη, ότι ίσως τελικά τα πράγματα να είναι στη θέση τους.
Αναρωτιέμαι για πόσα χρόνια άγχους, ανησυχίας, προσπάθειας, συνεχούς ανεκπλήρωτης ανάγκης, μάταιων "θέλω" μας έρχεται σαν αντάλαγμα μία μόνο τέτοια μέρα. Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει όταν τελικά ερχεται η στιγμή που κυνηγάμε, αν ποτέ την απολαμβάνουμε ή απλώς την αφηνουμε να περάσει εν αγνοία μας, αν μπορούμε πραγματικά να την αδράξουμε δίχως να σκάσει σαν σαπουνόφουσκα, δίχως να αφήσει ούτε μια απόδειξη ότι υπήρξε παρά μόνο μια ουλή στη μνήμη μας. Αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να αρκεστούμε μόνο σε αυτή τη στιγμούλα, να νιώσουμε ευγνωμοσύνη που ήρθε κι ας ήταν τόσο μικρή. Αναρωτιέμαι αν ανάμεσα στις μετακομίσεις, την αναστάτωση, την αβεβαιότητα, τους αμέτρητους ανθρώπους που συναντώ κάθε μέρα, την πουτάνα συγκάτοικο, το άδειο σαλόνι μου, τη μπουκωμένη μύτη μου, την απώθηση και τον κυνισμό την έλλειψη ελπίδας για κάτι καλύτερο και την πίστη ότι όσα ήδη έχω θα έπρεπε να μου είναι αρκετά, καραδοκεί η στιγμούλα μου. Γιατί πάει καιρός...