Εγκατάλειψη

Κάποτε πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πόνο,
αν θέλουμε να θεωρούμαστε γενναίοι πολεμιστές
που μάχονται να κρατήσουν μια ισορροπία
ανάμεσα στον κόσμο ετούτο που βυθίζεται
κι εκείνον που στέκει ακέραιος στην απέναντι όχθη
κι αντικατοπτρίζει όλα όσα θα έπρεπε να είναι και να υφίστανται και να αναυλίζουν,
μέσα στα ποτάμια της επιπόλαιης νιότης μας, των σοφών γειρατιών μας,
δίχως να μολύνονται από αμαρτίες γονέων και λάθη εραστών.

Πρέπει, κάποτε, να εγκαταλείψουμε το συναίσθημα,
αν θέλουμε να θεωρούμαστε θαρραλέοι ποιητές
που υπηρετούν ένα ιδεώδες, θέλω να πω, μια πίστη,
σε μια ζωή μ’ένα ελάχιστο νόημα και σε μια ύπαρξη
που διαγράφει πορεία ανοδική.

Είναι αναγκαίο να μάθουμε, μια μέρα,
να κλείνουμε την πόρτα σε τυχαίους επισκέπτες
που άλλοτε τιμήσαμε για λανθασμένους λόγους
ή και σε αυτούς που διαλέξαμε να μην καλωσορίσουμε,
δίχως να κοιτάζουμε ύστερα μέσα από την κλειδαρότρυπα
με κάποια νοσταλγία και μια ανάγκη για δικαίωση
ή απόδειξη ότι το μονοπάτι που βαδίζουμε μας έπρεπε, ήταν έτσι γραφτό να γένει.

Είναι αναγκαίο να μάθουμε, κάποτε,
να είμαστε άνθρωποι, όντα σκεπτόμενα,
που ξέρουν να εγκαταλείπουν.