Εγκατάλειψη

Κάποτε πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πόνο,
αν θέλουμε να θεωρούμαστε γενναίοι πολεμιστές
που μάχονται να κρατήσουν μια ισορροπία
ανάμεσα στον κόσμο ετούτο που βυθίζεται
κι εκείνον που στέκει ακέραιος στην απέναντι όχθη
κι αντικατοπτρίζει όλα όσα θα έπρεπε να είναι και να υφίστανται και να αναυλίζουν,
μέσα στα ποτάμια της επιπόλαιης νιότης μας, των σοφών γειρατιών μας,
δίχως να μολύνονται από αμαρτίες γονέων και λάθη εραστών.

Πρέπει, κάποτε, να εγκαταλείψουμε το συναίσθημα,
αν θέλουμε να θεωρούμαστε θαρραλέοι ποιητές
που υπηρετούν ένα ιδεώδες, θέλω να πω, μια πίστη,
σε μια ζωή μ’ένα ελάχιστο νόημα και σε μια ύπαρξη
που διαγράφει πορεία ανοδική.

Είναι αναγκαίο να μάθουμε, μια μέρα,
να κλείνουμε την πόρτα σε τυχαίους επισκέπτες
που άλλοτε τιμήσαμε για λανθασμένους λόγους
ή και σε αυτούς που διαλέξαμε να μην καλωσορίσουμε,
δίχως να κοιτάζουμε ύστερα μέσα από την κλειδαρότρυπα
με κάποια νοσταλγία και μια ανάγκη για δικαίωση
ή απόδειξη ότι το μονοπάτι που βαδίζουμε μας έπρεπε, ήταν έτσι γραφτό να γένει.

Είναι αναγκαίο να μάθουμε, κάποτε,
να είμαστε άνθρωποι, όντα σκεπτόμενα,
που ξέρουν να εγκαταλείπουν.

Ιδανικά

Ψάχνω έναν τρόπο αντάξιό σου για ν’αρχίσω να σου μιλάω, να σε γεμίσω με απορίες, όνειρα και θαυμασμό που έγινες ό,τι έπρεπε να γίνεις -η τρανή απόδειξη των δυνατοτήτων μου, των ικανοτήτων μου, των αναγκών μου- αλλά είσαι μια μορφή αλλόκοτη, δυνατή, λυγερή κι ερωτευμένη, πάντα ερωτευμένη με το ιδανικό, πάντα δωσμένη σε όλα αυτά που σε πονούν. Είσαι μια μορφή γεροδεμένη και με πονάς, με πιέζεις όταν πέφτω, με πνίγεις όταν σκέφτομαι αλλά με υποδέχεσαι θερμά όταν κοντοζυγώνω -μα δε σε φτάνω ποτέ και δεν μου φτάνει γιατί διαισθάνομαι πως κάποτε πρέπει να μ’αφήσεις, να σ’αφήσω να μικρύνουμε την απόσταση και να πάρει σάρκα και οστά η ημιδιάφανη φιγούρα σου, η χλωμή από τα τόσα χρόνια που δεν σ’είδε ήλιος ούτε άστρο ούτε σ’ένιωσε η γη να την αλαφροπατάς λίγο πριν φυτέψεις τα σπόρια σου. Με πνίγεις με τις λίστες σου, των ανθρώπων που πρέπει να ξεχάσω, των ικανοτήτων που πρέπει να αναπτύξω, των βιβλίων που πρέπει να διαβάσω, των κειμένων που πρέπει να γράψω κι όμως με πείθεις πως όλα τα “πρέπει” μαζεμένα θα μου κολλήσουν δυο φτερά για να πετάξω και να ζήσω και να ελευθερωθώ.
Εγκυμωνώ τη χάρη σου, την ζηλευτή σου λήθη, την σκληρή σου μνήμη, την τόλμη σου, το πάθος σου και τη ζωή σου ολόκληρη που ελίσσεται γύρω απο πυρκαγίες δίχως να καίγεται, απολαμβάνοντας τη θέρμη τους, την τρομερή τους όψη.

Αναμένω το χαμόγελο σου, την πληρότητά σου, τις σπείρες που μου έταξες για να σου τάξω.