Η Ένατη ώρα.

Το σκοτάδι δεν έρχεται μόνο του όπως τότε.
Τοτε που τα λουλούδια άνθιζαν με κλειστά μάτια,
τότε που οι ώρες ήταν ποτάμι,
που η μουσική ήταν απλή και η ψυχή ήταν μία.
Τότε η σκοτεινιά είχε φεγγάρι.
Έρχεται με λέξεις ανείπωτες,
οκτώ ωρών θύμισες
και τείχη που μοιράζουν την ψυχή που τόσα πέρασε –ή νόμιζε,
πριν γίνει δυο όψεις, δυο ψυχές
που τραγουδούν η καθεμιά άλλο σκοπό κι άλλη ζωή
όταν οι ώρες παγιδεύονται σε άλλες ώρες.
Έρχεται με αγγίγματα παλιά και μυστικά,
ανομολόγητη οργή ή αγάπη
και μια ελπίδα ότι η μοίρα είναι –και είναι εδώ για εμάς.

Το σκοτάδι δεν έρχεται μόνο του όπως τότε.
Φέρνει ψίθυρους, ηχώ, πεσμένα αστέρια -μοναχά για μια ευχή:
Να είσαι εκεί.
Πέρα απ’τις ώρες και τις θύμισες, κρυμμένος στο σκοτάδι,
όπως σε φύλαξαν αυτές σε μια ανάγκη
για έναν βίο ανώτερο, μια ευτυχία μεγαλύτερη, ένα συναίσθημα βαθύτερο
από αυτά που άνοιξαν τα φτερά, έστρεψαν ψηλά τα μάτια,
αλλά ρίζωσαν τα πέλματα στη γη.
Να είσαι εκεί.
Γιατι πλησιάζει, αποφασισμένη, η έννατη ώρα,
να γδύσει τον σιδηρούν εαυτό, από τη δύναμη
που θεωρούσαμε αστείρευτη.
Για να ελευθερωθούν,
να σμίξουν οι ψυχές και η ηχώς να πάψει –
Να είσαι εκεί.
Ώστε να μην είναι οκτώ ώρες άδειες
για ενός λεπτού ανάγκη.