Σκιάχτρα

Θαρρείς πως βγήκε ο ήλιος, μα δεν είν’άλλο από μια εσφαλμένη εντύπωση
Καθώς περπατάς κατω από κιτρινισμένα φύλλα και ουρανούς συννεφιασμένους
-όχι οργισμένους.
Ανάμεσα σε δυο στιγμές προσμονής δεν ήρθε ούτε καταιγίδα ούτε ήλιος,
δυο τρεις ψιχάλες που κύλησαν κουρασμένες στο μέτωπο, στα μάγουλα
Κι ούτε ανάσα, μόνο ησυχία
Και σκιάχτρα του παρελθόντος γεμισμένα με ανάγκη και ελπίδες
-όχι χαρές
Να είναι εκεί να σου θυμίζουν, να σε σκιάζουν με σφάλματα,
Λάθη που έκανες έντιμα, σωστά, ευλαβικά.
Γιατί είναι τέτοια η ειρωνία σε ένα λάθος που έγινε σωστα
Που σε αλλάζει μια ζωή, σπηλώνει χρόνια κι αποφάσεις κι όνειρα.
Μη βουρκώνεις, δεν είσαι εσύ η κατάρα - τα σκιάχτρα φταίνε
Και οι άδειες ζωές, οι άδειοι άνθρωποι, οι άδειοι τάφοι.