Ως γνωστον η Νέα Υόρκη είναι μια τεράστια, θεοβρώμικη (αλλά κατα έναν μαγικό τρόπο όμορφη) πόλη, γεμάτη κατσαρίδες και ποντίκια. Από τη μέρα που μετακόμοισα κιόλας, ήμουν σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωπες (οι συγκάτοικοι μου κι εγώ) με την μικρή Τερέζα. Πράγματι, η Τερέζα έκανε την εμφάνιση της και κατ'επέκτασην το Raid την δική του.
Ωστόσο, μέσα στον πυρετό της επιστροφής στην Αθήνα για τα Χριστούγεννα, έκανε την εμφάνιση του κι ένα μικρό καφέ ποντικάκι. Δεν ξέρω αν παραείμαι ζωόφιλη, το σίγουρο είναι ότι μου φάνηκε αηδιαστικά συμπαθητικό (το "αηδιαστικά" εδώ με την κυριολεκτική του έννοια).
Πέρασε ένας μήνας, ήρθε ο exterminator, ο οποίος ουδεμία ομοιότητα είχε με τον Schwarzenegger, για την ακρίβεια ήταν ένας Ινδός με γκρί κοτσίδια -κάτι σαν Ινδιάνος σε λάθος χρώμα (εκτός κι αν βγαίνουν και σιμπιζάκι)- ψέκασε κι εμείς νομίζαμε ότι ξενοιάσαμε. Μέχρι που το περασμένο Σαββατοκύριακο άκουσα μια κραυγή (την όποια κάποιοι από εσάς απολαύσατε σε ζωντανή σύνδεση) από το σαλόνι και βγαίνοντας από το δωμάτιο μου, αντίκρισα τη συγκάτοικό μου όρθια πάνω στον καναπέ με την σφουγγαρίστρα στο χέρι σαν να κρατούσε θριαμβευτικά ένα ξίφος. O Speedy Gonzales είχε ξαναβγεί από την κρυψώνα του ένα μήνα αργότερα, γιατί αρκετά την έβγαλε πίσω από το ψυγείο.
Το θλιβερό γεγονός σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι παρ'ότι αηδιαστικό, είναι κάπως διασκεδαστικό το να έχεις ένα ποντίκι μέσα στο σπίτι. Για κάποιο λόγο αποκτά μεγαλύτερη σημασία από άλλα πράγματα στη ζωή σου και εαν είσαι και ζωόφιλος, αναρωτιέσαι με ποιόν τρόπο θα το ξεφορτωθείς χωρίς να το σκοτώσεις, πότε θα ξαναβγεί να του ρίξεις άλλη μια ματιά και άλλα τέτοια ευτράπελα.
Είναι μια μικρή έκπληξη, μια δόση χιούμορ, στην κατα τ'άλλα προβλέψιμη καθημερινότητα: μελέτη στις εννιά, μάθημα στις δύο -α, σήμερα έχει κι εκείνη τη σειρά που μου ψιλοαρέσει- πάλι μελέτη στις πέντε, τσιγάρο, κατάθλιψη στις δώδεκα. Όπως και να το κάνεις, ο Speedy είναι κάτι τις διαφορετικό ανάμεσα στις σκέψεις που ανακυκλώνονται εδώ κι ένα χρόνο.
0 comments:
Post a Comment