Αψήφησε.
Αψήφησε την απόσταση απο το παρελθόν,
από το μέλλον,
Σφίξε τα χείλη πεισματικά - κοίτα ψηλά,
το δάκρυ μην κυλήσει.
Ποτέ μην παραδεχτείς ότι η λησμονιά σε ξέχασε, δεν ήρθε,
και ευχήσου, σαν ένα πλάσμα ανώτερο,
να 'ρθουν οι μέρες της δόξας -κι ας ανήκουν σε άλλους,
να 'ρθούν οι μέρες της αγάπης -κι ας μην είναι δικές σου.
Αψήφησε το μικρό κορίτσι που κλαίει,
που προσμένει τη δικαίωση κι όσα της πήραν,
σαν να μην ήταν δανεικά
κι όσους υπέγραψαν για 'σένα όταν έκλεινες τα μάτια
κι ονειρευόσουν.
Θάψε το γυάλινο κοχύλι, τον σπηλωμένο θησαυρό σου,
πίστεψε στο θαυμα που τόση ανάγκη έχεις,
κρατα μονάχα λίγη αξιοπρέπεια,
κρατήσου γιατί η διαδρομή μόλις ξεκίνησε.
Αψήφησε, ψυχή μου.
1 comments:
Πολύ ωραίο το ποίημα! Ποιος συγγραφέας ήταν που είχε γράψει "μετέτρεψε τον πόνο σου σε τέχνη" ή κάπως έτσι. Εδώ φαίνεται να υπάρχει πολύς πόνος λογικό μια και στη ζωή δεν έχουμε μάθει στα χάδια και στην καλοπέραση. Ειδικά σ' αυτή τη γωνιά που μας έστησε κάποιος (δεν ξέρω ποιος) σαν στρατιωτάκια.
Το σημαντικό βέβαια είναι να έχεις αναφορά της αιτίας που συμβαίνει κάτι αν και αυτό χάνεται κάπου στα βαθειά και που να τρέχεις τώρα εκεί κάτω.
Εγώ θα γραφα μια σκέψη που έκανα προχθές γυρίζοντας από τη δουλειά. Το απόγευμα ήταν κρύο και κάπως σκοτεινό το σπίτι άδειο δεν είχε πολλά να πει. Μόνο οι φωτογραφίες μιλούσαν κάπως σιγανά και τα δέντρα απέξω μιας και έχω το πλεονέκτημα ή μειονέκτημα να ζω σε νησί. Σκεφτόμουν λοιπόν τι να κάνω στη δουλειά μήπως και καταφέρω να μετακινηθεί η σκέψη ενός παιδιού από τη συνηθισμένη γραμμή της ρηχότητας που είναι πλέον τόσο τυπική. Κατέβηκε μια καλή ή κακή ιδέα και θα την εφαρμόσω απ τη Δευτέρα.
Το πείραμα είναι νοητικό και έχει ως εξής. Έστω ότι κάποιος γενιέται το 800 π.χ. και έχει τη δυνατότητα να βλέπει τι γίνεται στον κόσμο ανά πάσα στιγμή, σε όλη την έκταση του. Καταγράφει λοιπόν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες από γενιά σε γενιά και από πολιτισμό σε πολιτισμό. Τους πολέμους, τις θρησκείες τα πάντα. Μέχρι και σήμερα τρεις χιλιάδες χρόνια μετά. Σκέφτηκα λοιπόν να του ζητούσα να μου γράψει κάτι μία παράγραφο ή ένα βιβλίο. Αν αντιλαμβάνονταν τον κόσμο σαν σύνολο και όχι σαν άτομο, τι θα παρατηρούσε στις κοινωνίες πια όχι στα άτομα. Όχι στο μικρόκοσμο που είμαστε εγκλωβισμένοι αναγκαστικά σαν στρατιωτάκια όπως είπα πριν. Αν υποθέσουμε ότι κάθε γενιά αντιστοιχεί σε 30 χρόνια μιλάμε για 100 γενεές; Που επαναλήφθηκαν αυτοί οι άνθρωποι, που έχασαν τον προσανατολισμό τους, τι κυνήγησαν ξανά και ξανά χωρίς να έχει νόημα και φυσικά τι νόημα προκύπτει από όλα αυτά. Εσύ τι θα έγραφες; :)
Ένα πρόσωπο δίπλα μου μελαχροινό κάπως σαν πορσελάνινη κούκλα μου ζήτησε να γράψω ένα στίχο του Ελύτη απ το Μονόγραμμα "Νίκη όπου έχω ηττηθεί"
Εγώ θα σημείωνα κάτι άλλο απ τον ίδιο ποιητή και τη Μαρία Νεφέλη που λέει "Ο Νόμος που είμαι δε θα με υποτάξει"
Αυτά και τα ξαναλέμε απ τη μακρινή πατρίδα.
Post a Comment