Νέα Υόρκη

Είμαι εδώ. Έφύγα από το σπίτι μου το πρωί του Σαββάτου και έφτασα στο σπίτι μου την ίδια μέρα το απόγευμα. Μεσολάβησε ένα κουραστικό δεκάωρο ταξίδι, που όμως χάθηκε στη διαφορά ώρας, σε ένα αεροπλάνο γεμάτο θείτσες που σηκώνονται πριν σβήσει το χαρακτηριστικό φωτάκι με τη ζώνη που σου λέει -κοινώς- να παλουκωθείς και που φυσικά χειροκροτούν στην προσγείωση και -πάλι- σηκώνονται και κάνουν ουρά μπροστά από τις ερμητικά κλειστές, ακόμη, πόρτες του αεροπλάνου.

Στο σπίτι μου βρήκα την αντιπαθή συγκάτοικο με έναν γκόμενο, κάτι για το οποίο δεν είχα προειδοποιηθεί παρ'όλο που πληρώνω νοίκι, καθαριζω, σκουπίζω, σφουγγαρίζω κ.ο.κ. Τουλάχιστον ο τύπος ήταν συμπαθής, αλλά είχε ένα σοβαρό ελάττωμα: πολύ συχνά, αντί να μιλάει ΦΩΝΑΖΕ και κυρίως όταν εγώ προσπαθούσα να χαλαρώσω ύστερα από το ταξίδι μου. Κατα τ'άλλα έχει πολύ κρύο.

Μέσα στην τελευταία βδομάδα, πέθανε η γιαγιά μου, έφυγα από την Αθήνα που ανυπομονούσα τόσο να δω, ο υπολογιστής μετατράπηκε σε ένα φορητό χάος (όλοι ξέρουμε τι επιπτώσεις στα νεύρα έχει κάτι τέτοιο) και έχω πάθει μια πολύ γερή τενοντίτιδα που δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Συναισθήματα; Ανύπαρκτα. Μόνο μια απορία: Πού είναι το σπίτι μου;