Sunday, January 6, 2008

Αθήνα

Χριστούγεννα στην Αθήνα.
Χριστούγεννα στην Αθήνα γεμάτα θύμισες μιας εποχής που έφυγε, που πέρασε και άγγιξε. Πρωτοχρονιές με φίλους, παραμονές σε συναυλίες, βόλτες στο Σύνταγμα, φώτα στην Κηφισσίας, μικρά δωράκια και μεγάλοι έρωτες και ευτυχία και ευκαιρία για απώθηση σκέψεων που αγχώνουν. Taboo, παρέα και χαμόγελα, ευχές ειλικρινείς αλλά αφελείς, ευχές για πολλά και ευτυχισμένα χρόνια με στόχους, με υγεία και επιτυχίες και ό,τι επιθυμείς.
Εκπληρώθηκαν οι ευχές και τώρα, μέσα στη φυγή, μέσα στο χαμό δημιουργούνται δειλά-δειλά καινούργιες αφού για κάθετι που έχεις παραπάνω έχεις και κάτι λιγότερο -νόμος πόυ επιμένεις να ξεχνάς. Περνά ο καιρός και ο τροχός γυρνά, μα τίποτε δεν θα είναι τόσο αφελές κι ανέμελο όπως τότε, γιατί οι ευχές εκπληρώθηκαν και μεγάλωσες.
Βρέθηκες στη Μεγάλη Πόλη των ευκαιριών, των καλών σπουδών, της πολυκοσμίας, των αμέτρητων ερεθισμάτων και -τελικά- της μοναξιάς. Καλή είναι και η μοναξιά, αρκει να αποφεύγεις το κρασάκι, τη γεύση ταβέρνας, παρέας και έρωτα.
Εκεί, στη Μεγάλη Πόλη, η Αθήνα αποκτά άλλα χρώματα, ίσως πάλι να τα αλλάζει η απόσταση. Χρώματα κόκκινα και πορτοκαλιά και κίτρινα, ζεστά, όλο ζωντάνια, και γαλανά της ηρεμίας και μωβ της νοσταλγίας, της γλυκιάς μελαγχολίας. Είναι χαμένος ο δρόμος για την Αθήνα; Μάλλον ναι, αλλά ακόμη δεν μπορείς να το δεχτείς κι έτσι γεννιέται μια ακόμη ευχη: "Κάνε Θέε μου να ξανανοίξει ο δρόμος, κάνε να πάνε όλα καλά."
Τι ειρωνία να καταλαβαίνεις τι πραγματικά εννοούσες όταν ευχόσουν χρόνια πολλά με υγεία, αγάπη κι ευτυχία και μπόλικη σαντιγύ επιτυχιών, αναγνώρισης, καλής σταδιοδρομίας, όταν πια έχει κλονιστεί ο κόσμος σου συθέμελα. Μετά από κάτι τέτοιους σεισμούς ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς γύρω και βλέπεις ότι ταρακουνήθηκες αλλά να, ύπαρχουν και πιο δυνατοι σεισμοι, συμβαίνουν κάθε μέρα ολόγυρα σου. Δεν είναι μοναχά η Αθήνα σου που γκρεμίστηκε, δεν είναι τόσο τραγικό που πρέπει να την ξαναχτίσεις. Μην ξεχνάς μέσα στην γκρίνια και την μιζέρια σου ή ακόμη το σοκ ή την βαριεστημάρα σου, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον προσωπικο σου αγώνα -μικρό ή μεγάλο- ότι η Ακρόπολη υπάρχει ακόμη. Μην ξεχνάς ότι καμιά φορά και τα χαλάσματα είναι όμορφα.

0 comments: