Έχω μια συμπάθεια στα συγκινονούντα δοχεία και μου αρέσει η ισορροπία.
Δεν μου αρέσουν τα λιμάνια και τα "δε βαριέσαι". Δεν μου αρέσει να είμαι αχάριστη και να μην εκτιμώ, δεν είμαι λοιπόν και εκτιμώ πολλά. Δεν μου αρέσει η αίσθηση ότι απευθύνομαι σε τοίχους όταν έρχεται η ώρα να ζητήσω κάτι που έχω μεγάλη ανάγκη.
Αποφάσισα να επαναφέρω την ισορροπία. Καμιά φορά ο τρόπος, ο χρόνος και ο λόγος δεν γίνονται κατανοητοί και αντιληπτοί, αλλά δεν πειραζει, ίσως μια μέρα γίνουν. Απλά.
Saturday, March 22, 2008
Tuesday, March 18, 2008
Οργή
Όλα είναι θέμα χρόνου.
Είναι θέμα χρόνου το να ξυπνήσεις από το λήθαργο, είναι θέμα χρόνου η αλλαγή, η μετάβαση από τη θλίψη στην οργή, στην "επανάσταση" που χρειάζεσαι τόσο καθώς αντικρίζεις το ξεχειλισμένο ποτήρι σου, την εξαντλημένη υπομονή σου και ένα είδωλο στον καθρέφτη που δεν αναγνωρίζεις πια. Είναι θέμα χρόνου η οργή να σε εξωθήσει σε πράξεις, σε μια βιασύνη για αλλαγή τη στιγμή που ξέρεις ότι αυτή δεν θα έρθει τόσο γρήγορα, στο να πεις όσα διαλέγεις να καταπίνεις τόσο καιρό. Είναι θέμα χρόνου να δεις τα πράγματα συνολικά και να καταλάβεις ότι η χαμηλή σου αυτοεκτίμηση, η έλλειψη στόχων, οι άνθρωποι που χάνονται ένας ένας από τη ζωή σου όταν τους έχεις ανάγκη περισσότερο από ποτέ, η χαμένη σου αγάπη για τις νότες, η αλλαγή στα πρόσωπα των φίλων σου όταν σε αντικρίζουν ειναι πράγματα αλληλένδετα. Είναι θέμα χρόνου να έρθει το πρωί εκείνο που θα ξυπνήσεις και θα θελήσεις να πετάξεις το χάος από μέσα σου, από γύρω σου, αυτή την ασχήμια που σε περικυκλώνει και σε διαπερνά όπου κι αν πας, όσο μακρια κι αν ταξιδέψεις.
Είναι θέμα χρόνου αλλά ναι, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσες φορές ζήτησες βοήθεια με τον δικό σου τρόπο και κανείς δεν άκουσε, πόσες φορές προοσπάθησε ο καθένας να σου επιβάλει τρόπους να ξεπεράσεις πράγματα βιαστικά -μη θέλοντας το κακό σου, ίσως απλώς από άγνοια- πόσοι σου αρνήθηκαν το χρόνο που ζητούσες, το να μιλήσεις να ξεράσεις όλη αυτή τη θλίψη, τα λάθη σου, τα λάθη των άλλων, την απώλεια. Μόνο που ένα πρωί ξύπνησες μόνος, παρ'όλες τις αγνές σου προθέσεις, γιατι συμβαίνουν αυτά, γιατί δε απαίτησες, γιατί εκανες λάθη κι έκαναν λάθη.
Τι γεννήθηκε πρώτο, η εσωτερική ασχήμια ή η ασχήμια των σχέσεων, η μοναξιά έφερε την απομόνωση ή η απομόνωση την μοναξιά; Η κότα ή το αυγό; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι τη στιγμή που ξυπνάει η οργή το εσυ-φταις-οχι-εσυ-φταις κάνει άκρη, η κουρασμένη ανάγκη για δικαίωση κάνει φτερά, η ασχήμια σε βαραίνει και το μόνο που θέλεις είναι να βάλεις ένα τέρμα, να θέσεις όρια, να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου και στους γύρω σου ποιος είσαι, γιατί σε ξέχασες και σε ξέχασαν. Συμπτωματικά η στιγμή εκείνη ερχεται ακριβώς ένα χρόνο αφού ξεκίνησαν όλα, ίδια μέρα, ίδια ώρα.
Συμπτωματικά ανακαλύπτεις ότι οι ταμπέλες που σου κόλλησαν υπάρχουν ακόμη αλλά αυτή τη φορά καταφέρνεις επιτέλους να τις κάψεις γιατί διόλου τυχαία δεν σε νοιάζει πια. Ο σταρχιδισμός που όλοι περίμεναν να αποκτήσεις σου χτυπά επιτέλους την πόρτα, στο δικό σου χρόνο, όταν εσύ είσαι έτοιμος, όταν εσύ γουστάρεις.
Είναι θέμα χρόνου το να ξυπνήσεις από το λήθαργο, είναι θέμα χρόνου η αλλαγή, η μετάβαση από τη θλίψη στην οργή, στην "επανάσταση" που χρειάζεσαι τόσο καθώς αντικρίζεις το ξεχειλισμένο ποτήρι σου, την εξαντλημένη υπομονή σου και ένα είδωλο στον καθρέφτη που δεν αναγνωρίζεις πια. Είναι θέμα χρόνου η οργή να σε εξωθήσει σε πράξεις, σε μια βιασύνη για αλλαγή τη στιγμή που ξέρεις ότι αυτή δεν θα έρθει τόσο γρήγορα, στο να πεις όσα διαλέγεις να καταπίνεις τόσο καιρό. Είναι θέμα χρόνου να δεις τα πράγματα συνολικά και να καταλάβεις ότι η χαμηλή σου αυτοεκτίμηση, η έλλειψη στόχων, οι άνθρωποι που χάνονται ένας ένας από τη ζωή σου όταν τους έχεις ανάγκη περισσότερο από ποτέ, η χαμένη σου αγάπη για τις νότες, η αλλαγή στα πρόσωπα των φίλων σου όταν σε αντικρίζουν ειναι πράγματα αλληλένδετα. Είναι θέμα χρόνου να έρθει το πρωί εκείνο που θα ξυπνήσεις και θα θελήσεις να πετάξεις το χάος από μέσα σου, από γύρω σου, αυτή την ασχήμια που σε περικυκλώνει και σε διαπερνά όπου κι αν πας, όσο μακρια κι αν ταξιδέψεις.
Είναι θέμα χρόνου αλλά ναι, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσες φορές ζήτησες βοήθεια με τον δικό σου τρόπο και κανείς δεν άκουσε, πόσες φορές προοσπάθησε ο καθένας να σου επιβάλει τρόπους να ξεπεράσεις πράγματα βιαστικά -μη θέλοντας το κακό σου, ίσως απλώς από άγνοια- πόσοι σου αρνήθηκαν το χρόνο που ζητούσες, το να μιλήσεις να ξεράσεις όλη αυτή τη θλίψη, τα λάθη σου, τα λάθη των άλλων, την απώλεια. Μόνο που ένα πρωί ξύπνησες μόνος, παρ'όλες τις αγνές σου προθέσεις, γιατι συμβαίνουν αυτά, γιατί δε απαίτησες, γιατί εκανες λάθη κι έκαναν λάθη.
Τι γεννήθηκε πρώτο, η εσωτερική ασχήμια ή η ασχήμια των σχέσεων, η μοναξιά έφερε την απομόνωση ή η απομόνωση την μοναξιά; Η κότα ή το αυγό; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι τη στιγμή που ξυπνάει η οργή το εσυ-φταις-οχι-εσυ-φταις κάνει άκρη, η κουρασμένη ανάγκη για δικαίωση κάνει φτερά, η ασχήμια σε βαραίνει και το μόνο που θέλεις είναι να βάλεις ένα τέρμα, να θέσεις όρια, να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου και στους γύρω σου ποιος είσαι, γιατί σε ξέχασες και σε ξέχασαν. Συμπτωματικά η στιγμή εκείνη ερχεται ακριβώς ένα χρόνο αφού ξεκίνησαν όλα, ίδια μέρα, ίδια ώρα.
Συμπτωματικά ανακαλύπτεις ότι οι ταμπέλες που σου κόλλησαν υπάρχουν ακόμη αλλά αυτή τη φορά καταφέρνεις επιτέλους να τις κάψεις γιατί διόλου τυχαία δεν σε νοιάζει πια. Ο σταρχιδισμός που όλοι περίμεναν να αποκτήσεις σου χτυπά επιτέλους την πόρτα, στο δικό σου χρόνο, όταν εσύ είσαι έτοιμος, όταν εσύ γουστάρεις.
Subscribe to:
Posts (Atom)