No longer here

www.stadtplan.gr

Moved to another District.

A Drink

I’ll drink tonight for one last time,

to the shameless mistakes

and the whores and their price

to the violins and the trumpets

that bear no longer sounds

and the timelessness ruling

words of pain and of loss

and to all those goodbyes

that were proper and just

and yet felt more like a silence

imposed by a ruthless companion

that we need call our fate

but is, in truth, just ourself

who keeps splitting our souls

into halves and in pieces

and proceeds to hide them

beneath masks that seem fearless

and complete, brave and whole

or wise, pure and the like,

but upon fixed stares they reveal

cracks and flaws, stories untold

of dreams lost, dreams acquired

and dreams forced to forget

in tomorrows that approach

sooner than we ever expected

and a past that glows brilliantly

behind us, shunning the future

and immerses every effort

in a lake called despair

until a new, yet doomed, cycle

turns our heads to directions

previously seen, but dismissed

and for a moment, perhaps longer

we may hope for a change

of existence and of mind

but above all we may hope

to forget how much

we miss it all.

Σιωπή II

*credits to A. Schnittke's grave

No Stars

Citizens in their homes
Missiles in their holes
And citizens in their homes
And missiles in their holes...

This highway needs rain
Across both of its lanes
Until all that remains
Is this heart and its flames
And the rumble of trains
'Neath of a handful of stars

The brightest night I ever saw
Across an empty parking lot
No stars...

Τιμής Ένεκεν

Το γραφείο είναι επιτέλους καθαρό, το πάτωμα γυαλίζει, όλα τα ρούχα είναι στη θέση τους -ορισμένα στο καλάθι με τα άπλυτα και τα υπόλοιπα διπλωμένα προσεκτικά, βολεμένα στην ντουλάπα. Το ποτήρι είναι γεμάτο με πάγο και αλκοόλ, μελαγχολική μουσική, όλα είναι όπως πρέπει για να θυμηθούμε ένα παραμύθι, να το τιμήσουμε αλλά να μην το κυνηγήσουμε ποτέ πια.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Συναντήθηκαν σε μια παιδική χαρά γεμάτη ενήλικες που προσπαθούσαν να είναι παιδιά ή γεμάτη παιδιά που προσπαθούσαν να είναι ενήλικες - ίσως και τα παιδιά της ιστορίας μας να ανήκαν σε μία απο τις δύο κατηγορίες, μαζί με όλους τους υπόλοιπους.

        Το κορίτσι ήθελε να μάθει να είναι ενήλικας, ήθελε να φέρεται σαν όλους αυτούς που δέχονται τα πράγματα όπως έρχονται, χωρίς να χτυπάει πεισματικά το πόδι στο πάτωμα όταν δεν γινόταν το δικό της. Ήθελε επίσης να μάθει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της όταν περπατάει μόνη της, να μάθει να φροντίζει τον εαυτό της και να μην χρειάζεται να της σερβίρει κανείς φαγητό, να μην είναι αναγκαίο να την κοιτάει κάποιος με έναν τρόπο που να της λέει “σε νοιάζομαι, σε προσέχω, αν πέσεις θα σε πιάσω κι αν πληγωθείς θα περιποιηθώ τις πληγές σου”. Ήθελε και να σταματήσει να πιστεύει σε παραμύθια, στη μαγεία, στους ιππότες, σε όσα είχε αρχίσει να βλέπει ότι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Δεν έπρεπε πια να ζωγραφίζει, να ακούσει μουσική ή να γράφει όπως γράφουν τα παιδιά, με κάποια αφέλεια και εναν αστείο ρομαντισμό. Έπρεπε να μάθει να ζει σε έναν κόσμο που δεν της άρεσε.

Το αγόρι ήθελε να παραμείνει παιδί, δεν ήθελε να μάθει να φέρεται σαν όλους αυτούς που δέχονται τα πράγματα όπως έρχονται, ήθελε να χτυπάει πεισματικά το πόδι του στο πάτωμα όταν δεν γινόταν το δικό του. Ήθελε επίσης να γελάει όπως γελούν τα παιδιά, για τους ίδιους λόγους, με τα ίδια αστεία που σε όλους τους άλλους φαίνονται ντεμοντέ και βλέποντας μπροστά του έναν δρόμο ατελείωτης ωρίμανσης και εκλογίκευσης, σκεφτόταν ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να παρεκκλίνει από αυτόν για λίγο ή λίγο παραπάνω, ακόμη και να μην τον ακολουθήσει μέχρι τέλους.

        Τα δυο παιδιά κάποτε συναντήθηκαν σε αυτή την τεράστια παιδική χαρά. Λίγο πριν τη συνάντηση αυτή είχαν δει και τα δυο ταυτόχρονα περίεργα όνειρα, τα οποία με κάποιον τρόπο προοικονομούσαν το μικρό αυτό παραμύθι πριν καν ξεκινήσει, έδιναν δε και μια μικρή ιδέα για το τέλος του. Το κορίτσι είχε δει έναν κόσμο γεμάτο μάσκες και πολύχρωμα, παραμυθένια σπίτια που δεν είχαν πόρτες και έναν μυστηριώδη ξένο που την εκβίαζε για να της πει τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπε γύρω της, ενώ το αγόρι είχε δει ανθρώπους να μη γελούν με τα αστεία του με μοναδική εξαίρεση ένα άγνωστο κορίτσι. Τη στιγμή της συνάντησης όλα έμοιαζαν τυχαία, στην πραγματικότητα όμως και οι δύο είχαν κοιτάξει ολόγυρά τους και αναγνώρισαν ο ένας τον άλλον, κατάλαβαν ότι γελούσαν και έκλαιγαν με τον ίδιο τρόπο. Στην πραγματικότητα δεν πήγαιναν να συναντήσουν ο ένας τον άλλο, αλλά γύριζαν σε κάτι οικείο, σε μια παιδικότητα που ήθελαν ή έπρεπε να αποτινάξουν.

        Το κορίτσι θυμήθηκε ότι ζωγράφιζε, ότι έγραφε, ότι μπορούσε και να τραγουδάει και έσπευσε να δείξει όλες τις δημιουργίες του στο αγόρι που δεν ήθελε να μεγαλώσει και το αγόρι με τη σειρά του βρήκε μια όμορφη γωνιά να απολαύσει όλα όσα ήξερε ότι πρέπει να αφήσει πίσω του. Ύστερα έβγαλε κι αυτός τις δικές του μουσικές, τις ζωγραφιές του, τα παιδικά του λόγια για να τα μοιραστεί μαζί της και έτσι δημιούργησαν μεταξύ τους έναν κόσμο φανταστικό, αποτελούμενο από γραπτά και εικόνες και χρώματα μα κυρίως μουσική, πάντα η μουσική θα ήταν το ζητούμενο. Πρόκειται για την μουσική που έχουν μέσα τους όλοι οι άνθρωποι και την ξεχνούν ή επιμένουν να παραμένουν σε μια βαρετή ησυχία για να μην θυμούνται όλα όσα θα μπορούσαν να είναι. Ύστερα μίλησαν για την φαντασία τους, για τις απορίες τους και για τους εαυτούς τους, γι’αυτο που ήθελε να γίνει ο καθένας και για τον κόσμο γύρω τους που έμοιαζε ξένος καθώς απαρτιζόταν από ενήλικες και έκλαψαν και γέλασαν. Το αγόρι άρχισε να τραγουδά και προσπαθούσε να πείσει το κορίτσι να τραγουδήσει μαζί του ενώ το κορίτσι έκανε δώρο στο αγόρι μερικές κάρτες και τότε ο μικρός έφτιαξε όμορφες ιστορίες που μιλούσαν για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Της διηγήθηκε την ιστορία ενός ερημίτη που περιμένει να ανεβάσει έναν νεαρό στο μονοπάτι του και μιας γυναίκας με την οποία στο παρελθόν ήταν εραστές και ενός τροβαδούρου με χαλασμένη σάλπιγγα και παράξενο καπέλο που τραγουδάει την ιστορία αυτή. Της είπε και για έναν μικρό γελωτοποιό που είχε μια μάνα δίκαιη, δυνατή και τυφλή και έγραφε στον ουρανό αλήθειες κρυμμένες σε αστεία με μοναδικούς μάρτυρες δυο ρομπότ που είχαν ψυχή και για το θλιβερό τέλος του γελωτοποιού που αποφάσισε να κάνει ένα κόλπο αλλά έμπλεξε στα σκοινιά με τα οποία κρεμιόταν ανάποδα για να διασκεδάσει το κοινό του. Τέλικά της είπε και την ιστορία δυο εραστών που ήταν ημίθεοι και τους κυνηγούσε ένας αυτοκράτορας με το σκήπτρο του και τις μεγάλες του λέξεις, οι εραστές όμως κατάφεραν να του ξεφύγουν και να μεταμορφωθούν σε δυο πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά ο ένας γύρω από τον άλλο, με τον ήλιο να τους φωτίζει αλλά να μην ανήκουν σε αυτόν. Πίσω απ’όλες αυτές τις ιστορίες βρισκόταν, είπε, μια θεά που καθόταν γυμνή μέσα σε μια λίμνη, κρατούσε δυο κανάτια νερό και καθώς τα γέμιζε και τα άδειαζε δημιουργούσε αυτές τις ιστορίες. Από αυτήν ξεκινούσαν όλα και σε αυτήν τελείωναν.

        Αυτοί οι δυο έπαιζαν κάθε μέρα για δυο βδομάδες και το παιχνίδι τους ήταν όμορφο. Υπήρχαν στιγμές που το αγόρι θυμόταν ότι όδευε προς την ενηλικίωση και το κορίτσι άθελα του, του θύμιζε ότι ήθελε να είναι παιδί, υπήρχαν άλλες στιγμές που το κορίτσι θυμόταν πως ήθελε να μεγαλώσει και το αγόρι της υπενθύμιζε πως είναι, παρ’όλα αυτά, ακόμη παιδί. Κάποτε όμως, παρασύρθηκαν και οι δύο από την ιδέα της ενηλικίωσης, θέλησαν να κάνουν πράγματα που κάνουν οι μεγάλοι. Έπαιξαν λίγο μεταξύ τους με την ιδέα να πιουν αλκοολούχα ποτά μαζί, να κάνουν έρωτα όπως είχαν μάθει ότι γίνεται, να συζητήσουν με τον τρόπο που συζητούν οι γύρω τους και να αγγίξουν ο ένας τον άλλο με έναν τρόπο που θα ομολογούσε κάτι παραπάνω. Τότε το αγόρι κατάλαβε ότι όσο και να προσπαθούσε να καθυστερήσει την ενηλικίωση κάποτε θα ερχόταν και το κορίτσι αντίστοιχα θυμήθηκε και πάλι ότι πρέπει να μεγαλώσει για να μην μείνει μόνο του στην παιδική χαρά. Ο νεαρός χάρισε στη μικρή ένα ποίημα που είχε ονομάσει “Ξανά” και η μικρή διάβασε:

Υπάρχει ανάγκη για το “ξανά”

και είναι σε αντίθεση με τους νόμους

που υπακούμε κι ασπαζόμαστε

γι’αυτό ήρθα

-για το “ξανά”

γι’αυτό μιλάμε

-για το “ξανά”

γι’αυτό δεν ήρθα όμως

-για το “ξανά”

γι’αυτό μέχρι σήμερα

και ποτέ ξανά

-για το “ξανά”

αυτά τα πράγματα

είτε τα καταλαβαίνουμε

και τα κρατάμε για εμάς

είτε τα θρυμματίζουμε.

        Το παραμύθι λέει ότι τα παιδιά δεν ξανασυναντήθηκαν έκτοτε. Ο νεαρός μεγάλωσε αλλά κράτησε σε μια μυστική γωνιά του μυαλού του την ιστορία αυτή μαζί με τις μουσικές που του έμαθε το κορίτσι και η μικρή, τιμής ένεκεν, αποφάσισε πως θα μεγάλωνε χωρίς να ξεχασει τις τέχνες που αγαπούσε όταν ήταν παιδί. ‘Ετσι, όποτε ο κόσμος των ενηλίκων γινόταν δυσάρεστος, υπερβόλικός και γεμάτος προσποίηση και μοναξιά κατέφευγαν στις τέχνες και για λίγες στιγμές ξαναγίνονταν παιδιά. Και ήταν το δώρο που έκαναν ο ένας στον άλλο, χωρίς να το ξέρουν, το πιο ανιδιοτελές και το πιο όμορφο.

Bal Masqué

Kάποτε πήγα σε έναν χορό

μεταμφιεσμένων.

Ντύθηκα θηλυκος γκάνγκστερ,

έβαλα μαύρο παντελόνι, πουκάμισο με αρκετά κουμπιά ανοιχτά

μια γραβάτα χαλαρή

κι ένα γιλέκο,

κόκκινο κραγιόν.

Έπιασα τα μαλλιά μου κότσο, να φαίνεται το μέτωπό μου,

έβαλα ένα καπέλο,

μαύρες γόβες,

και δερμάτινη καπαρντίνα.

Πήρα ένα ψεύτικο ούζι και εξαφανίστηκα πίσω από την αμφίεση μου,

το δήθεν μου.

Ήπια πολύ

και χόρεψα τυλίγοντας τη γραβάτα μου

γύρω από κάποιον άγνωστο

για να τον τραβήξω κοντά μου.

Μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν ήμουν εγώ το βράδυ εκείνο,

το θυμάμαι με κάποια συστολή, κάποια ντροπή

και πάντα λέω πως είναι εύκολο να είσαι κάτι άλλο,

να είμαι μια άλλη,

μια γυναίκα.

Θυμάμαι, εντούτοις,

και την γλυκιά ανακούφιση που ένιωσα

όταν γύρισα σπίτι

και ξεβάφτικα

έβγαλα τις γόβες, το καπέλο, το πουκάμισο,

τα έβγαλα όλα

άφησα κάτω τα μαλλιά μου

και ήμουν πάλι εγώ.

Ξύπνημα

Θα γράψω συνειρμικά

γιατί το απαιτεί η περίσταση.

Άνοιξα τα μάτια με ανακούφιση

γιατί τα όνειρα μου δεν ήταν πραγματικότητα

γιατί κάποιος άγνωστος φίλος μου

δεν ήταν ο προδότης, ο κακός της ιστορίας.

Ήμουν ξεκούραστη ύστερα από έξι ώρες ύπνο,

τέσσερεις το προηγούμενο βράδυ,

αλλά δεν είναι η ανακούφιση

που με έβαλε να γράψω κάτι μικρό, χωρίς νόημα, χωρίς πολλή σκέψη

ούτε το γλυκό φως που έμπαινε από το παράθυρο

και σχημάτιζε λαμπερά σχήματα στο πάτωμα.

Είναι μια απροσδιόριστη αίσθηση που ήρθε με το ξύπνημα

όμορφη αίσθηση, το δίχως άλλο,

δεν είναι εκείνη η γαλήνη που μας διαπερνά

όταν όλα είναι στη θέση τους, όλα βολεμένα,

μαζί κι εμείς οι ίδιοι.

Αντιθέτως,

μοιάζει με σκοτεινό, δύσβατο και συνάμα

πανέμορφο δάσος

ή με βυθό γεμάτο παράξενα πλάσματα

και ανεξερεύνητα τοπία.

Έτοιμη για μακροβούτια,

με μια άγρια χαρά. Είμαι.

Ανάσα

Εισπνοή.

Είναι μέρες που η αρχή μοιάζει με τέλος και το τέλος με αρχή, που το παρελθόν δεν έχει σημασία και οι λέξεις είναι φτωχές. Είναι στιγμές που τα καθημερινά σφάλματα, οι μικρές κατακτήσεις, τα φιλόδοξα "ανήκω", οι μεγάλες προδοσίες και τα ανομολόγητα πάθη αποκτούν άλλο νόημα και μοιάζουν σχεδόν αστεία. Αρκεί μια παρουσία για να εξαφανιστεί ο εγωισμός, να πάψει ο φόβος, να φύγουν μακριά όσα σε κάνουν να είσαι ένα ανθρωπάκι. Κάποτε με ρώτησε κάποιος τι θα έγραφα παρατηρώντας τα σφάλματα, τους αγώνες, τα ιδεάτά και τον αποπροσανατολισμό εκατό γενεών και σκέφτηκα πως το ερώτημα αυτό, μέσα στη φιλοδοξία του να θίξει το θεμελιώδες πρόβλημα της ανθρωπότητας, την επανάληψη, είναι τόσο χαωτικό που είναι αδύνατον να απαντηθεί.

Όμως έρχονται μέρες που οι ψυχές απαλάσσονται από την ασχήμια τους με ένα μονάχα άγγιγμα, που ο εαυτός παύει να τρέφεται από τους εκάστοτε φαύλους κύκλους και η δέσμευση είναι ουσιαστική κι όχι υλική. Έρχονται οι στιγμές της συνειδητοποιήσης που σου ψιθυρίζει ότι ξεπερνώντας το εγώ θρέφεις το είναι.

Το μόνο που μένει είναι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, που σε μια λυσσαλαία ανάγκη για λήθη κατέληξε στην τουαλέτα, αλλά σώθηκε με περισσή στοργή από κάποιον που δεν είχε ιδέα τι συμβολίζουν. Τώρα αναπαύονται σε ένα μικρό δοχείο γεμάτο οινόπνευμα σαν πεθαμένα όνειρα που συντηρούνται στη φορμόλη. Μέσα στις υπόλοιπες αναμνήσεις που κρύβουν, μουρμουρίζουν κι ένα άλλο σκληρό μήνυμα αγάπης: η μνήμη δεν σβήνει κατ’εντολή. Και οι μέρες, οι στιγμές, χάνονται μέσα σε μια ανάσα, μα σε αλλάζουν για πάντα.

Εκπνοή.

Σιωπή

Έχω μέσα μου μια σιωπή

και δεν θέλω τίποτε να πω, δεν θέλω να γράψω

παρά μόνο γι’αυτή

που έρχεται όταν ξυπνάμε από όνειρα άπιαστα

και αντικρίζουμε όλα ‘κείνα τα θαύματα

που δεν έλαβαν χώρα

μα τα ευχόμασταν σαν να ‘ταν η στερνή σωτηρία

από το αναπόφευκτο,

από τη σιωπή.

Είναι αλήθεια ότι χάνουμε δέκα ζωές, μικρές, ασήμαντες

με κάθε χαμό

κι εφτά ψυχές,

μα κανείς δεν ξέρει πόσες έχουμε στην άκρη φυλαγμένες

και πόσο αντέχει αυτή η τελευταία, σαν έρθει η σειρά της

ή πόσο ασήμαντη είναι γι’αυτόν που αποφασίζει.

Και σκεπάζει η σιωπή, τα φαιδρά αποφθέγματα

που ανακαλύπτουμε καθημερινά για να πάμε παρακάτω

λίγο ακόμα, λίγο πιο πέρα,

για να φτάσουμε σε ένα βασίλειο που θα είναι όλα ανεκτά

και οι αυλικοί μας έμπιστοι, επιλεγμένοι, προβλέψιμοι

ταιριαστοί, ψυχή μου, με το αστείο δράμα σου

και θα είναι σχεδόν σαν να μη σου έχει φιλήσει τα χέρια

για να σε αποχαιρετήσει

ο άνθρωπος που νόμιζε

ότι πέθαινε.

Τσιγάρο

Μόλις έσβησα το τελευταίο.
Μου χρειαζόταν λίγο ακόμη.
Πάντα όμως χρειαζόμαστε “λίγο ακόμη” απο οτιδήποτε.
Και πάντα χρειαζόμαστε κάτι ακόμη.
Αλλά δεν χρειάζεται να έχουμε πάντα ό,τι επιθυμούμε,
γιατί κάποτε θα χάσει και η επιθυμία το νόημά της
κι εμείς τα βροντερα “θέλω” που διαμορφώνουν τη ζωή μας.
Δεν χρειάζεται να έχουμε όλα όσα ποθούμε
- αν μη τι άλλο είναι απελευθερωτικό.

“Και εγένετο βίος πάσιν αγέλαστος.”

Εφορευτική Επιτροπή

Τώρα που αλλάξαμε κυβέρνηση, αποφάσισα μετά από τόσο καιρό να κάνω επιτέλους ένα ποστ, σε λίγο διαφορετικό ύφος (ευτυχώς) γιατί έχω μια πελώωωωωρια λαχτάρα να διηγηθώ τις μοναδικές εμπερίες που αποκόμισα από τις φετινές εκλογές (δυστυχώς).

        Όλα ξεκίνησαν το απόγευμα της 28ης Σεπτεμβρίου, τουτ’έστιν, τη Δευτέρα πριν τις εκλογές, όταν χτύπησε το κουδούνι και δεν βαρέθηκα να ανοίξω. Ήταν ένας πιτσιρικάς ο οποίος αφού με ρώτησε αν είμαι αυτή που είμαι (δεν μπορώ τα φώτα της δημοσιότητας) και επιβεβαίωσα δύο-τρεις φορές ότι “ναι, εγώ ειμαι, η ίδια, δεν έχετε κανει λάθος” μου ανακοίνωσε ότι έχει κάτι να μου παραδώσει. Σαν ηλίθια, παραμυθιασμένη γυναίκα, άρχισα να σκέφτομαι διάφορες μαλακίες όπως πχ. αν έχω παραγγείλει κάτι και δεν το θυμάμαι, αν μου έχει στείλει κανείς λουλούδια (γιατί δεν θα τα έβλεπα), σοκολατάκια, κανένα δώρο, συστημένο, γράμμα, σημείωμα, ένα κοτσάνι έστω, ένα πόστ-ιτ, κατι τελος πάντων. Αλλά όχι, ο πιτσιρικάς έσπευσε να αποσαφηνήσει ότι έχει για εμένα “αυτό το χαρτί”.

-Τι είναι αυτό;
-Για την εφορευτική επιτροπή.
(Απελπισμένο βλέμμα.)
-Όχι ρε γαμώτο.

        Τέλος πάντων, υπέγραψα και το πήρα απόφαση πως τι να κάνουμε, τυχερά είναι αυτά, θα έβγαζα την Κυριακή μου απέναντι από μια κάλπη μασουλώντας ψηφοδέλτια. Μην τα πολυλογώ, ξέρετε πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες, περνάει ο καιρός, τι είμαστε, ένα τίποτε κτλ, έφτασε η μέρα των εκλογών. Έπρεπε να είμαι στις 6 το πρωί στο σχολείο της περιοχής μου, μία (βάρβαρη) ώρα πριν την έναρξη των εκλογών. Ο νόμος του Μέρφυ όμως, επιβάλλει να σε πιάσει αϋπνία το βράδυ πριν την ημέρα που πρέπει να είσαι ξεκούραστος γιατί έχεις να ξυπνήσεις στις 5 το πρωί (όσο να πεις, μέχρι να πιεις ένα καφέ και να ετοιμαστείς, χρειάζεσαι το χρόνο σου, μία ωρίτσα δηλαδή). Κι όταν λέω αϋπνία, δεν έννοω ότι κοιμήθηκα τρείς ώρες, δύο, μία έστω, όχι. Δεν κοιμήθηκα ούτε πέντε λεπτά. Εντούτοις, ήμουν στις έξι στο σχολείο και έκοβα βόλτες κάτω από τις μπασκέτες, έλεγα και καμιά μαλακία με τους υπόλοιπους εφορευτικούς καθώς περιμέναμε σαράντα λεπτά μέχρι να δώσουν το παρόν οι δικαστικοί αντιπρόσωποι.
        
        Όλα κι όλα, παράπονο δεν έχω. Η δικιά μας δικαστικός ήταν εξαιρετική και για τους άντρες της παρέας, πολύ γυναίκα. Νέα, ευγενής, όμορφη, συμπαθής και το κυριότερο δεν είχε καμία όρεξη να μας ταλαιπωρήσει, το ξεκαθάρισε εξ’αρχής. Όπως και να έχει, όταν ήρθε η κοπέλα με τη γραμματέα της και μας ενημέρωσε ότι είναι στο δικό μας τμήμα άκουσα ένα “ΓΙΟΥΠΙ”. Ορισμένους ανθρώπους δεν τους καταλαβαίνω, αλλά όταν γύρισα το κεφάλι μου κατάλαβα. Ο αλαλάζων ήταν ένας νέος που θα μπορούσε να είναι ο πρόεδρος της Ένωσης Σπασικλακίων Ελλάδος, με γυαλιά που είχαν να καθαριστούν από τις προηγούμενες εκλογές, παντελόνι πάνω από τον αφαλό, μπλούζα επιμελώς βαλμένη μέσα από το παντελόνι και πέλματα σε γωνία 180 μοιρών με τις φτέρνες ενωμένες (πρώτη ποζισιόν για όσους ξέρουν από μπαλέτο). Ο εν λόγω νέος ενίοτε βόλευε τα αχαμνά του με αποτυχημένη διακριτικότητα και φαινόταν ιδιαίτερα ευτυχής που ήταν μέλος της εφορευτικής επιτροπής, εν αντιθέσει με όλους τους υπόλοιπους. Αλλά δεν τελειώνει εδώ το ανέκδοτο, όχι. Όταν μπήκαμε μέσα στην αίθουσα και τακτοποιήσαμε τα ψηφοδέλτια, το παλικάρι έβγαλε τη φωτογραφική του μηχανή και τράβηξε διάφορες -καλλιτεχνικές προφανώς- φωτογραφίες: τα ψηφοδέλτια, την κάλπη, τα θρανία, τα παραβάν, σε καμία περίπτωση όμως τις γάμπες της δικηγορίνας.

        Ήμουν αρκετά τυχερή, μέσα στη γκαντεμιά μου, καθώς είχαν έρθει όλα τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής στο δικό μου τμήμα κι όταν λέω όλα εννοώ πως είχε έρθει κι ένας που ήταν αναπληρωτής (ο θεός να τον έχει καλά). Ως εκ τούτου, χωριστηκαμε σε βάρδιες και εγώ έμεινα μέχρι τις δύο το μεσημέρι μετα σπασικλακίου και αναπληρωτή, μετά κατάφερα να κοιμηθώ για δύο-τρεις ώρες και ξαναπήγα για την καταμέτρηση. Περιττό να σας πω πως το σπασικλάκι δεν ήθελε να φύγει (και δεν έφυγε). Με λίγα λόγια, τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά όσο τα περίμενα.

        Οι πρώτοι ψηφοφόροι που ήρθαν ήταν -εννοείται- δίαφοροι παππουδογιαγιάδες που είτε ξυπνουν νωρίς το πρωί και δεν έχουν τι να κάνουν είτε πάνε εκκλησία και μετά δεν έχουν τι να κάνουν κ.ο.κ. Αφού ήρθαν μερικοί από αυτούς, ήρθε και μία πασοκοεπόπτης να ελέγξει πως φτιάχναμε τα πακέτα με τα ψηφοδέλτια που δίναμε στους ψηφοφόρους. Παραπονέθηκε πολύ έντονα, για να μην πω έπαθε υστερική κρίση, διότι κατα τη γνώμη της όλα ξεκινούσαν με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ, παρ’ότι δεν ξεκινούσαν όλα με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ. Έπρεπε λέει να τα ανακατεύουμε. Προσπάθησα να κρατηθώ αλλά το “συγγνώμη μαντάμ, μήπως να ρίξουμε και καμιά πασιέντζα;” μου βγήκε αυθόρμητα. Στη συνέχεια πλάκωσαν οι εκλογικοί αντιπρόσωποι διαφόρων κομμάτων, οι οποίοι ομολογουμένως, στο τμήμα που ήμουν εγώ ήταν πολύ συνεργάσιμοι και καθόλου γκρινιάριδες. Η δικαστικός τους ενημέρωνε έναν έναν ότι ορισμένα ψηφοδέλτια ήταν εξ’αρχής τσακισμένα ή κακοτυπωμένα και ότι τέλος πάντων, δεν θα θέλαμε να αρχίσουμε να βγάζουμε άκυρα για πλάκα οπότε καλό θα ήταν να το έχουν υπ’όψη τους. Στον δε εκλογικό αντιπρόσωπο του ΛΑΟΣ, καθ’ότι αφηρημένοι, είπε ότι “εεεε, έχουν πρόβλημα τα τέτοια σας” (όπου τέτοια = ψηφοδέλτια).

        Το 50% των προσελθέντων μας ρωτούσε που ψηφίζει, σαν να μην υπήρχαν απ’έξω πληροφορίες για το εκλογικό τμήμα και την αλφαβιτική σειρά που καλύπτει. Ως εκ τούτου, το σπασικλάκιον έσπευσε στην πύλη του σχολείου και φωτογράφισε τη λίστα με την αλφαβιτική σειρά και τα εκλογικά τμήματα όχι απλώς του δικού μας σχολείου, αλλά όλων των σχολείων της περιοχής, έτσι ώστε να μπορεί να ενημερώνει αναλόγως, γιατί δεν γινόταν να αφήνουμε τους “πελάτες” μας στην τύχη τους λέγοντας τους “Πάρτε στο 1500 να μάθετε που ψηφίζετε”. Επίσης το σπασικλάκιον είχε κάθε δευτερόλεπτο και καινούργια ερώτηση, αφού φτιάξαμε καινούργια μονάδα μέτρησης question/sec. Το “συγγνώμη, να κάνω μια ερώτηση” ήταν το μότο της ημέρας μαζί με το “βάζετε μέχρι τέσσερεις σταυρούς και πρέπει να βγάλετε την ταινία από τον φάκελο για να κλείσει”. Αυτό το τελευταίο το έλεγε η δικαστικός. Κάποια στιγμή μαζί με τους παππουδογιαγιάδες ήρθε κι ενας φουσκωτούλης από το γυμναστήριο μου, ο οποίος ψήφισε φορώντας γυαλιά ηλίου και μιμούμενος τον Λεβέντη, ενώ τον ψήφιζε. Και εντάξει να κάνεις την μίμηση, να τον ψηφίζεις κιόλας; Στη συνέχεια έσκασε άλλος ένας φουσκωτούλης-πέφτουλο από το γυμναστήριο μου (δεν είναι δικό μου προφανως, απλά εκεί πηγαίνω), με μπλούζα ΟΝΝΕΔ, ο οποίος αφού ψήφισε έκοβε βόλτες να μιλήσει με κόσμο βρε αδερφέ. Φυσικά δεν έλλειψε και ο δεύτερος επόπτης του ΠΑΣΟΚ (από τα άλλα κόμματα δεν ήρθε κανείς) που ήρθε να ελέγξει τη σειρά των ψηφοδελτίων, κατα την επίσκεψη του οποίου εκτυλίχθηκε ένας μοναδικός διάλογος με το σπασικλάκι να του λέει ότι έχει δίκιο κι εμένα να καταριέμαι την κοινωνία, την δικαστικό να προσπαθεί να είναι αυτό που πρέπει να είναι - διπλωμάτης- κτλ. Ο πασόκος εκλογικός αντιπρόσωπος αποφάσισε ότι ναι, θα μπορούσα να είμαι χορεύτρια, μετά από ένα “τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες” που ξεστόμισα και σας διαβεβαιώ πως δεν μοιάζω καθόλου, αλλά το έμαθα το μάθημά μου: οι άντρες λένε πολλές μαλακίες για να πηδήξουν.

Η καταμέτρηση κύλησε ομαλά, χωρίς διαφωνίες και τα λοιπά αναμενόμενα, για την ακρίβεια, είχαμε τελειώσει μέσα σε δύο ώρες. Η όλη διαδικασία τελείωσε θριαμβευτικά με τον πασοκο να προσπαθεί να κρύψει τη χαρά του, τον νεοδημοκράτη να προσπαθεί να κρύψει τη λύπη του, τους υπόλοιπους να ξύνουν τα αχαμνά τους και το σπασικλάκι να δηλώνει ότι ¨ήμασταν καλή ομάδα¨, αφού μας κέρασε και γκοφρέτες. Ο πασόκος δεν πήδηξε άλλα τουλάχιστον κέρδισε τις εκλογές, ο νεοδημοκράτης δεν κέρδισε άλλα τουλάχιστον έφαγε παστίτσιο, ο κουκουές ούτε έφαγε, ούτε κέρδισε, ούτε πήδηξε και δεν χρειάζεται να πούμε γιατί, ο αντιπρόσωπος του Παπαθεμελή, αν είχε, θα έφευγε με το χαμόγελο του γαμιά των 7 ολόκληρων ψήφων και μάλλον θα ήταν ο μόνος με την ψευδαίσθηση ότι πήδηξε και υποθετικά ο αντιπρόσωπος του φανταστικού (κυριολεκτικά) κόμματος ΑΝΤΑΡΣΙΑ, που επίσης δεν υπήρχε, θα τα πηδούσε όλα γιατί πήρε μία ολόκληρη ψήφο.

Ήταν μία καταπληκτική μέρα, αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Δεκαπενταύγουστος

Φίλε μου απόψε γράφω για να τιμήσω εκείνη την ημέρα που η πιο σοβαρή μας ασχολία ήταν, θαρρώ, να φωτογραφίσουμε το φεγγάρι, με έναν τρόπο τέτοιο που να μην χάνεται η μαγεία του και η ομορφιά του, μα είδαμε και οι δυο πως αυτό είναι αδύνατον. Έκτοτε δεν προσπάθησα ξανά να κάνω κάτι τέτοιο ούτε να πετάξω βότσαλα σε μια θάλασσα ήμερη σαν την ψυχή μας, των ημερών εκείνων, σαν να μου φαίνεται πια πως ορισμένα πράγματα είναι γραφτό να γίνονται όταν είμαστε ακόμα σχετικά πονηρεμένοι και συνάμα αδιανόητα αφελείς.
        Ας πιούμε απόψε στις ημέρες που δεν φανταζόμασταν πόσο πολλά ήταν τα πράγματα που μπορούν να σπάσουν την ηρεμία ενός Αυγούστου και στη μαγεία που πάντα νομίζαμε χαμένη και τη νομίζουμε ακόμη με έναν τρόπο, όμως, ολότελα διαφορετικό. Ας πιούμε σε όσα έρχονται απότομα και μας εξυψώνουν και σβήνουν μονομιάς, σε όσα άλλαξαν τις ζωές μας από τότε, σε όσα πρόκειται να τις αλλάξουν και τούτο τον Αύγουστο και πάντα εφ’εξής. Σήμερα έχει επέτειο, φίλε μου, η αθωότητα και η έλλειψη ελπίδας μα πάνω απ’όλα η γαλήνη που συνοδεύει την άγνοια. Ας πιούμε σε όλα όσα δεν τολμούσαμε και στην ημέρα εκείνη που τελικά υποκύψαμε και μας επήρε και μας σήκωσε.

-

Just do it.

Τίποτα

Εγκατάλειψη

Κάποτε πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πόνο,
αν θέλουμε να θεωρούμαστε γενναίοι πολεμιστές
που μάχονται να κρατήσουν μια ισορροπία
ανάμεσα στον κόσμο ετούτο που βυθίζεται
κι εκείνον που στέκει ακέραιος στην απέναντι όχθη
κι αντικατοπτρίζει όλα όσα θα έπρεπε να είναι και να υφίστανται και να αναυλίζουν,
μέσα στα ποτάμια της επιπόλαιης νιότης μας, των σοφών γειρατιών μας,
δίχως να μολύνονται από αμαρτίες γονέων και λάθη εραστών.

Πρέπει, κάποτε, να εγκαταλείψουμε το συναίσθημα,
αν θέλουμε να θεωρούμαστε θαρραλέοι ποιητές
που υπηρετούν ένα ιδεώδες, θέλω να πω, μια πίστη,
σε μια ζωή μ’ένα ελάχιστο νόημα και σε μια ύπαρξη
που διαγράφει πορεία ανοδική.

Είναι αναγκαίο να μάθουμε, μια μέρα,
να κλείνουμε την πόρτα σε τυχαίους επισκέπτες
που άλλοτε τιμήσαμε για λανθασμένους λόγους
ή και σε αυτούς που διαλέξαμε να μην καλωσορίσουμε,
δίχως να κοιτάζουμε ύστερα μέσα από την κλειδαρότρυπα
με κάποια νοσταλγία και μια ανάγκη για δικαίωση
ή απόδειξη ότι το μονοπάτι που βαδίζουμε μας έπρεπε, ήταν έτσι γραφτό να γένει.

Είναι αναγκαίο να μάθουμε, κάποτε,
να είμαστε άνθρωποι, όντα σκεπτόμενα,
που ξέρουν να εγκαταλείπουν.

Ιδανικά

Ψάχνω έναν τρόπο αντάξιό σου για ν’αρχίσω να σου μιλάω, να σε γεμίσω με απορίες, όνειρα και θαυμασμό που έγινες ό,τι έπρεπε να γίνεις -η τρανή απόδειξη των δυνατοτήτων μου, των ικανοτήτων μου, των αναγκών μου- αλλά είσαι μια μορφή αλλόκοτη, δυνατή, λυγερή κι ερωτευμένη, πάντα ερωτευμένη με το ιδανικό, πάντα δωσμένη σε όλα αυτά που σε πονούν. Είσαι μια μορφή γεροδεμένη και με πονάς, με πιέζεις όταν πέφτω, με πνίγεις όταν σκέφτομαι αλλά με υποδέχεσαι θερμά όταν κοντοζυγώνω -μα δε σε φτάνω ποτέ και δεν μου φτάνει γιατί διαισθάνομαι πως κάποτε πρέπει να μ’αφήσεις, να σ’αφήσω να μικρύνουμε την απόσταση και να πάρει σάρκα και οστά η ημιδιάφανη φιγούρα σου, η χλωμή από τα τόσα χρόνια που δεν σ’είδε ήλιος ούτε άστρο ούτε σ’ένιωσε η γη να την αλαφροπατάς λίγο πριν φυτέψεις τα σπόρια σου. Με πνίγεις με τις λίστες σου, των ανθρώπων που πρέπει να ξεχάσω, των ικανοτήτων που πρέπει να αναπτύξω, των βιβλίων που πρέπει να διαβάσω, των κειμένων που πρέπει να γράψω κι όμως με πείθεις πως όλα τα “πρέπει” μαζεμένα θα μου κολλήσουν δυο φτερά για να πετάξω και να ζήσω και να ελευθερωθώ.
Εγκυμωνώ τη χάρη σου, την ζηλευτή σου λήθη, την σκληρή σου μνήμη, την τόλμη σου, το πάθος σου και τη ζωή σου ολόκληρη που ελίσσεται γύρω απο πυρκαγίες δίχως να καίγεται, απολαμβάνοντας τη θέρμη τους, την τρομερή τους όψη.

Αναμένω το χαμόγελο σου, την πληρότητά σου, τις σπείρες που μου έταξες για να σου τάξω.

It Could Be Sweet..

...like a long forgotten dream.

New York Revisited

 

Περπατώντας με κόκκινες τσάντες και περίεργες γαλότσες.

Παρατηρώντας Αμερικάνικες εισόδους.

..Και συνεχίζοντας το περπάτημα.

Something for the pain.

Για τους γνώστες.

Έξοδος πυροσβεστικών οχημάτων.

Times Square. Αστυνομία Νέας Υόρκης. Τα καλύτερα μπαλέτα.

Ο κυριούλης φτιάχνει πούρα σε ένα εστιατόριο.

Zee Fwench were here.

Η είσοδος του σπιτιού όπου εμπνεύστηκε ο Edgar Alan Poe το Raven.

 

Στην είσοδο του Rockefeller center (αν και θα ήθελα να γράψω centre).

Στην είσοδο του Metropolitan Museum, με έμφαση στην 4η σειρά.

Ακολουθούν φωτογραφίες από τα εκθέματα Αυστραλών ιθαγενών στο Metropolitan Museum. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να παρατηρήσουμε και εν συνεχεία να υιοθετήσουμε.

 

Τι Dali και μαλακίες.

 

Η σύγχρονη Ελλάδα.

Χτενάκι για τα μαλλιά. Χωρίς πλάκα.

Εδώ βλέπουμε κατα πάσα πιθανότητα μια οικογένεια. Υποθέτουμε ότι αριστερά είναι ο πατέρας, στη μέση το παιδί και αριστερά η μητέρα. Το πρώτο σχόλιο που σκεφτόμαστε είναι "πώς βγήκε έτσι το καημένο το παιδί". Εν συνεχεία παρατηρούμε πως αυτό που θεωρούσαμε μητέρα έχει ορχεις και πέος, ενώ αυτό που θεωρούσαμε πατέρα έχει στήθος και κόλπο. Σκέφτομαι και γράφω.

Και τώρα θέλω να σκεφτείτε ένα πολυβόλο με θήκη από παγιέτες και πούπουλα.

Χωρίς καμία ειρωνία, το βρήκα όμορφο μέσα στην απελπιστική μοναξιά του.

Επιμένω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτούς τους πολιτισμούς. Το πιάσατε το υποννοούμενο.

Η σύνοψη των τελευταίων ημερών.

Ο Γρίφος

Άκουσα έναν ψίθυρο. Μου μίλησε για τον γρίφο που κουβαλάει κάθε ψυχή και την πνευματική τροφή που προσφέρει η απάντηση αυτου. Μου μίλησε για το Τέλος που εμπεριέχεται στην απάντηση του γρίφου μιας ψυχής, την ενσωμάτωση του εσύ στο εγώ, το αίτιο και το αιτιατό ενός σχίσματος, το σημαίνον και το σημαινόμενο μιας ένωσης.

Όλα λύθηκαν στην άκρη του γκρεμού και η λύση έφερε νέα πνοή και νέα κίνηση. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μόνο γνώση και άγνοια, μα στην άγνοια νιώθει κανείς χαμένος.

Η άγνοια ορίζει τους πιθηκισμους ως έλλειψη ηθικής. Γιατί το Κακό είναι της μόδας.

1. _______ τον 2. _____ με τα 3. _______ που 4. _________

1. Εγώ στο παρελθόν του μέλλοντος ενός δεσμού που όφειλε να μην υφίσταται.

2. Όλα είναι θέμα αρχής.

3. Υπηρετώντας χείρα και σκοπό, αψυχο μέσο, παρ'αυτα σημαντικό.

4. Εσύ στο παρελθόν του νεύματος που πάει δεξιά κι αριστερά με κέντρο μια πεποίθηση.

Το Όνειρο

Μετά από δύο όπερες, λίγα ψώνια, ένα "αστείο", λίγη κουβεντουλα, ένα κρύωμα, έναν καυγά, πολύ προβληματισμό, πολλή μουσική, αρκετό κρύο αλλά και αρκετό ήλιο, λίγες βόλτες, κάτι παραμιλητά μέσα στη μέση της νύχτας και μπόλικο γέλωτα, μετά από μια μεγάλη, βαθιά ανάσα, η ζωή συνεχίζεται.

Στον Καιάδα όλα, δε με νοιάζει τίποτε παρά μόνο τα πνιχτά γελάκια που μου ξεφεύγουν μπροστά στο Όνειρο.

Και ήταν Τρίτη βράδυ.. Όπως πάντα.

Σαν Κύματα

Ας γράψω,                                    Ας γράψω,

από λύπη                                     από χαρά   

από χαρά                                 από λύπη

από νοσταλγία                        από λησμονιά

για να ερμηνεύσω               για να αναλύσω

για να απεγκλωβιστώ         για να φυλακίσω

για να εκφραστώ                 για να σιωπήσω

για να θυμηθώ                       για να ξεχάσω

για να ξεχάσω                          για να θυμηθώ

να συγχωρέσω                             να δικάσω

να συγχωρεθώ                              να δικαστώ

να θυμώσω                                     να γαληνέψω

για εσένα                                             για εμένα

για εμένα                                            για εσένα

για εκείνους                                        για εμάς

για εμάς                                            εκείνους  

για το χάος                                    την τάξη                         

για τη σιγουριά                            ανασφάλεια   

  για την απογοήτευση          τον ενθουσιαμό

   για τα συναισθήματα            για τη λογική     

  για την προσύλωση                   την αφοσίωση

για τα απρόσμενα                         τα προβλέψιμα

τα αναπόφευκτα                               τα βολικά

την ομορφιά                                      την ασχήμια

την ασχήμια                                       την ομορφιά

τη μοναξιά                                           την συντροφιά

εγώ                                                          εσύ

εσύ                                                            εγώ

                             πάντα εγώ

                            και το κύμα

                              το κύμα

                      που έρχεται και φεύγει

Fitter Happier

My Dear Watson

...Some things in life are not such a big mystery.

Εγωκεντρικά Κρατίδια

Κάποτε μελέτησα πολλή ιστορία και κατάλαβα ένα-δυο πράγματα για τον κόσμο μας που πριν, όντας αθεράπευτα ρομαντική, μικρή και αφελής, αρνιόμουν πεισματικά να δω:

Δεν είναι δα και καμιά ανακάλυψη μεγάλη το γεγονός ότι ο κόσμος διοικείται από ανάγκες και συμφέροντα, πως υπάρχει ένα σαφές δούναι και λαβείν μεταξύ χωρών και πως όταν αυτά φτάσουν σε ένα τέλμα ή σε ορισμένες λανθασμένες κινήσεις προκύπτει ένας παγκόσμιος πόλεμος. Δεν είναι ιδιαίτερα παράλογο το ότι όταν έχουμε δύο μεγάλες δυνάμεις που κοιτάζουν να αποκτήσουν όλο και περισσότερες σφαίρες επιρροής -και άρα δύναμη- προκύπτει ένας ψυχρός πόλεμος ούτε θέλει πολλή σοφία για να δει κανείς ότι η αφορμή ενός πολέμου είναι συνήθως μακριά από τα αίτια ή έστω δεν τα εμπεριέχει πλήρως.

Μια μέρα σκέφτηκα ότι και οι ανθρώπινες σχέσεις διοικούνται από τις ίδιες ακριβώς αρχές, μπορούμε να τις ονοματίσουμε ανάγκες, συναισθήματα ή συμφέροντα αλλά το δούναι και λαβείν παραμένει το ίδιο. Ο καθένας κοιτάζει την χώρα του, τον πλούτο του, την οικονομία του, τον χαρακτήρα της κυβέρνησης του ή του μυαλού του και την ψυχοσύνθεση του λαού του -του εαυτού του. Επομένως, κάθε είδους σχέση που συνάπτουμε έχει βάση και κινητήρια δύναμη της τα άνωθι και τελικά αν το σκεφτούμε λίγο παραπάνω σε αυτό δεν χωράει κατηγορώ, σωστό και λάθος σκεπτικό γιατί ποιά ανάγκη είναι τελικά λανθασμένη και ποιά ορθή; Σε ένα τέτοιο πεδίο ακόμη και το ψέμμα έχει έναν σκοπό που δικαιολογείται ή τουλάχιστον αιτιολογείται σε βαθμό που μπορεί να ανακουφίσει τις τύψεις της μιας πλευράς ή την οργή της άλλης. Κάπως έτσι κυνικά μεταμορφωνεται ο πόνος όλων σε παράπλευρη απώλεια, όπως οι νεκροί ενός πολέμου.

Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα με πόση ευκολία βλέπουμε στις ειδήσεις καθώς τρώμε τα παιδάκια που σκοτώνονται στον εκάστοτε πόλεμο και παράλληλα με πόση δυσκολία αποδεχόμαστε έναν χωρισμό ανεξάρτητα από το πόσο σημαντική ήταν η σχέση και πως ίσως τελικά δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από μικρά παιδάκια που κλαίνε επειδή τους πήραν την καραμέλα από τα χέρια, ανίκανοι να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά χωρίς απαραιτήτως να φτάσουμε στη Μέση Ανατολή, αλλά τουλάχιστον στην οπτική γωνία του ανθρώπου που έχουμε/είχαμε κοντά μας. Ακόμη κι όταν αυτή η οπτική γίνεται ξεκάθαρη στα μάτια μας, μας είναι απελπιστικά εύκολο να την καταδικάσουμε ως λάθος με κέντρο το εγώ μας και το τι θέλουμε εμείς αλλά κυριώς το τι θεωρούμε εμείς σωστό. Σπάνια ειναι προβληματική η δική μας οπτική γωνία και εντελώς ξαφνικά ο φίλος/σύντροφος/πρώην/νυν/επόμενος είναι αγνώριστος, συνήθως το τρίτο άτομο που μπαίνει στη μέση είναι σκάρτο και αν μη τι άλλο το σύμπαν συνομωτεί εναντίον μας. Αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ κανείς δεν άλλαξε ξαφνικά και πως είμαστε όλοι μικρά κινούμενα κρατίδια που κυνηγούν αυτα που θέλουν και χρειάζονται, για να καλύψουν τα συμφέροντά και τις ανάγκες τους ή τα συναισθηματικά τους κενά. Μικροί πόλεμοι και χαλασμοί ξεσπουν κάθε μέρα, πολλές απώλειες εμφανίζονται στο δρόμο μας και η πολιτική σκηνή του καθενός απαρτίζεται από πολλά πρόσωπα και παράγοντες. Κανείς μας δεν θέλει να κατηγορείται επειδή κυνηγάει αυτό που θέλει κι ο σκοπός μας πάντα αγιάζει τα μέσα μας, αλλά ρίχνουμε το ίδιο κατηγορώ στους άλλους με χαρακτηριστική ευκολία. Ενίοτε εμφανίζεται στο δρόμο μας ένας Χιτλερίσκος κι αυτός πραγματικά αξίζει να πέσει από το βάθρο του αλλά οι περιπτώσεις αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες τελικά.

Όταν, στο τέλος της ημέρας πέσουμε στο κρεβάτι μας όμως, αφού πλύνουμε τα δόντια μας, χρησιμοποιήσουμε το νήμα επιμελώς, διαβάσουμε δυο-τρεις σελίδες του βιβλίου μας και κλείσουμε το φως καθώς χασμουριόμαστε μέσα στην εξάντληση από τις σκέψεις της αδικίας, περνάει στιγμιαία από το μυαλό μας πως ίσως ο κολλητός του φίλου μας μπορεί να προσφέρει περισσότερα απ'ότι έχουμε να δώσουμε εμείς, η καινούργια γκόμενα του πρώην μας μάλλον τον καλύπτει καλύτερα και η σχέση του Χ μπορεί να μην είναι τόσο συμβατική όσο μας φαίνεται αλλα πράγματι να πληροι κάποιες προυποθέσεις που είναι τόσο για τον Χ όσο και για τον σύντροφό του σημαντικές. Όταν κλείσουμε το φώς και σκεπαστούμε καλά ξέρουμε κατά βάθος ποιές σχέσεις ήταν σημαντικές και ποιές απευθύνονταν σε περιστασιακές ανάγκες, δεν μας ξεγελούν οι κουβεντες και ξέρουμε ποιοι άνθρωποι μας ταιριάζουν πραγματικά και με ποιούς υπογράψαμε μια απλή συνθήκη. Όταν νυχτώσει, είμαστε απλώς ανταγωνιστικά όντα, μικρά κρατίδια που διοικούνται από τον εγωισμό τους. Ως εκ τούτου δεν έχει τόση σημασία ο πόνος, η απώλεια και οι κακές συμπεριφορές. Δεν πειράζει. Ο καθένας κυνηγάει αυτά που έχει ανάγκη, βάσει συνθηκών, πτώχευσης ή υπάρχοντος πλούτου και συμφερόντων και τελικά ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί.

Υ.Γ.: Αν χρωστούσα μια συγγνώμη, με αυτό το ποστ έχω ξοφλήσει. Αν μου την χρωστούσε κάποιος, δεν πειράζει. Αρκεί να κυνηγάει αυτό που θέλει.

Υ.Γ. 2: Για όσους βιαστηκαν να παρεξηγήσουν τα άνωθι λεγόμενα, όχι δεν υποστηρίζω πως το να σκοτώνονται παιδάκια είναι παράπλευρη απώλεια και άρα κάτι αποδεκτό. Υποστηρίζω πως μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό τα υπόλοιπα είναι καραμέλες και ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Αλλαγές ΙΙ

Για να καταφέρει κανείς να αλλάξει, πρέπει πρώτα να σιχαθεί τον εαυτό του.

Comfortably Fascinated

"You're fascinating" said he

"I am" said she

"Your eyes sparkle" said he

"I've been told before" said she

"That look you gave me ten seconds ago, it's fascinating" he said again.

"But people prefer being comfortable rather than fascinated" said she.

Μίλα

Μίλα μου.

Απόψε, που δεν ψάχνω πια εξηγήσεις, μίλα μου,

απόψε που δεν είμαι μόνη,

μίλα μου με χείμαρρους, με της φωτιάς τις γλώσσες

και πες μου 'κείνα τα μικρά, τα ταπεινά σου τίποτε

καθώς γράφω για 'σένα και για 'σένα σβήνω

και ξεχνώ για 'σένα και μισώ,

και γίνομαι άλλη, μα είμ'ακόμη εκείνη που βλέπει καθαρά

πως δεν σκαρφάλωσες μα ξέπεσα κι ανεβαίνω πάλι

-και πάλι μίλα μου,

άσε τους λυγμούς,

εσύ 'σαι που πλαγιάζεις κι αναπαύεσαι

με άλλων πολύπαθων τον πόνο και το ψέμμα,

εσύ 'σαι που τώρα καθώς αλλάζει η ρότα δεν τολμάς,

δειλέ και έκπτωτε άνθρωπε, σήκω,

μίλα μου.

Παραλήπτης: Άγνωστος

Περνά τις μέρες του μετρώντας τις μέρες, μέχρι να ξανάρθει 'κείνη η ανεξάντλητη ευτυχία. Περνά τις ώρες του μετρώντας τα "όχι" και τα "ναι" που θα συμβάλλουν στο να είναι αυτό που είναι, που ήταν μέχρι τώρα ή στην αλλαγή που επικειται, την μεγάλη αλλαγή που ορίζει πάντα κάποιος άλλος. Περνά τον καιρό του κάνοντας ακριβώς τα ανάποδα από αυτά που δίδαξε στους φίλους του, με άλλοθι την μοναδικότητα και την αλαζονία του είναι και του έχειν. Με το ίδιο άλλοθι δεν αφήνει τους φίλους του να είναι φίλοι, τις γκόμενες του να είναι γκόμενες, τους γονείς του να είναι γονείς και μην τολμήσει κανείς σας να εκφέρει γνώμη, αν δεν προκαλέσει πόλεμο το σίγουρο είναι πως θα πάει στα σκουπίδια. Μια χαρακιά για κάθε μοναδικότητα, μια σαφή επιλογή που πάει στο διάολο με όχημα τα χίλια λάθη της αλαζονίας.

Αφού αγαπάς τόσο τον μουστακαλή, γίνε επιτέλους ο εαυτός σου.

Ιστορικές Στιγμές

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η μέρα που είχα friend request στο facebook από έναν σαρανταπεντάρη που δουλεύει σε "γραφείο δημοσίων σχέσεων και συνοικεσίων" και τον οποίο δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Σήμερα, επίσης, είναι η μέρα που είδα, πιθανώς, τις πιο ηλίθιες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο ίντερνετ, στις οποίες μάλιστα φάνηκε να έχει μπει ιδιαίτερος κόπος και μελέτη, μοντάζ, χιούμορ κ.ο.κ. Φυσικά δεν ξεχνώ τα ευφάνταστα, ευφυή και γλαφυρά σχόλια σε άλλες φωτογραφίες όπως, λόγου χάριν, "Καυλιάρα, θα μας πεθάνεις, αχ.." Πραγματικά η μέρα αυτή θα μου μείνει αξέχαστη, όχι επειδή έφτιαξα ένα ιδιαίτερα εύγευστο μεσημεριανό, όχι επειδή η καθηγήτρια μου με διδακτορικό και περγαμηνές χρησιμοποίησε την εργασία μου σαν παράδειγμα έκτακτης δομής, όχι επειδή έχω βγάλει μια υποτυπώδη άκρη σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον, αλλά επειδή όλα αυτά ήρθαν τώρα, στο τελευταίο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου και σήμερα ειδικά, να μου θυμήσουν σε τι μπουρδέλλο αποφάσισα να γυρίσω για έναν χρόνο.

Υ.Γ.: Για όσους βρίσκουν το μπλογκ αυτό κάνοντας search στο google "Επιστολές" ή "Πώς να γράψω μια επιστολή":

http://www.writinghelp-central.com/sample-letters-business.html

Ηλιθιότητα

Υπάρχουν μερικά πράγματα που όσο λίγο χρόνο κι αν καταλάβουν στη ζωή σου, σε κάνουν και νιώθεις πιο ηλίθιος.

Μέθη

Δυο όψεις, δυο ψυχές.

Κουράστηκα.

Το Άρωμα

"Καλός είσαι, δεν λέω" είπε βάζοντας το τσιγάρο στο στόμα της.

"Για να είμαι ειλικρινής" συνέχισε μισογελώντας "δεν περίμενα ότι θα φτάσω εδώ, καυχιόμουν, βλέπεις, ότι είμαι αγνή ψυχή, καθαρός άνθρωπος. Τώρα είμαι βρώμικη, όχι, όχι επειδή με άγγιξες, αυτό είχε πλάκα. Είχα δίκιο όμως, θυμάσαι;"

"Τι πράγμα;"

" Η πρώτη αγάπη είναι η πιο αγνή, μόνο εκεί είσαι καθαρός. Μετά κουβαλάς μπαγκάζια, όλοι οι υπόλοιποι έρωτες είναι βούρκος, κατάντια. Είναι σαν να προσπαθείς να ξεσκονίσεις χωρίς να λερώσεις το ξεσκονόπανο. Αλλά δεν είσαι μόνο εσύ γελοίος, είμαι κι εγώ. Κοίτα, κάνω ό,τι κορόιδευα: κακοήθειες, κουτσομπολιά, χαιρεκακία, μαλακίες."

"Σου είπα την αλήθεια.."

"Το ξέρω, απλώς ξέχασες να την πεις ολόκληρη. Το ίδιο δεν κάνει; Βουτήξαμε στη λάσπη και άντε να παλέψουμε τώρα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να φυλάω ό,τι θεωρώ πολύτιμο, δεν υπάρχει τίποτε πολύτιμο, αν το καλοσκεφτείς, όλα εμείς τα κοστολογούμε. Ξέρεις, δεν σου κρατάω κακία, σε καταλαβαίνω, ξέρω τους λόγους σου. Το μόνο που σου καταλογίζω είναι όλη αυτή η βρώμα - είναι τόσο πολλή που ούτε να σε συγχωρήσω δεν μπορώ."

Κανένα σχόλιο. Τον φίλησε στο μάγουλο, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησίασε τα ράφια χαμογελώντας. Πήρε το πορσελάνινο βάζο, γύρισε και τον κοίταξε.

"Το βλέπεις; Είναι πολύτιμο, τα σχέδια του περίτεχνα. Αξίζει πολλά λεφτά, αλλά δεν είναι τίποτε. Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί αν το σπάσω;"

"Δεν ξέρω, ίσως να πατήσεις τα κομμάτια."

"Ε, και;"

"Θα ματώσεις."

"Ε, και;"

"Θα πονέσεις."

"Βλεπεις; Δεν με καταλαβαίνεις. Δεν με νοιάζει αυτό πλέον."

Πέταξε το βάζο στο πάτωμα, τα κομμάτια σκορπίστικαν μπροστά στα πόδια της. Τον κοίταξε, χαμογέλασε κι έκανε ένα βήμα μπροστά. Πόνος, αίμα, λύτρωση.

"Και τώρα φύγε. Πάρε το άρωμα σου, που σου αρέσει τόσο, που δεν θέλεις να αλλάξεις, και φύγε."

Με έμφαση στο στίχο

Ο Φούρνος

Τιμής ένεκεν

-What lies behind the smile?

-A demon

Μετά από μερικές σκέψεις, μια εικόνα και μια έκρηξη θυμού, οργής, απελευθέρωσης αποφάσισα πως είναι κάποια πράγματα που πρέπει να φοβάστε:

Να φοβάστε τους ανθρώπους που σας προσφέρουν απλόχερα και που δεν βάζουν φρένο όταν πρέπει κι αυτούς που προσπαθούν να σας κρατήσουν ή καμιά φορά και να σας διώξουν, μα πάνω απ'όλα εκείνους με την γαϊδουρινή υπομονή, γιατί όταν αυτή τελειώσει ουδείς γνωρίζει τι έπεται. Να φοβάστε τους περίεργους και τους δυναμικούς που ημερεύουν με ένα χάδι, γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα θεριέψουν πάλι. Να τρέμετε αυτούς που κοιτούν την άβυσσο, γιατί, όπως είχε πει ο φίλος μας ο μουστακαλής, κι αυτή ατενίζει μέσα τους. Να φοβάστε όσους πίστεψαν εσάς και σε εσάς γιατί η ίδια δύναμη που στηρίζει την πίστη αυτή, μπορεί μια μέρα να ρίξει πάνω σας τον οίκτο, την οργή ή την αδιαφορία και τα πιστεύω μεταμορφώνονται εύκολα σε καμμένο χαρτί. Να προσέχετε τους ειλικρινείς γιατί με κάποιον τρόπο τους βρίσκει η αλήθεια -σαν τον διάολο, έχει πολλά ποδάρια- αλλά να γελάτε με αυτούς που γυρεύουν να βολευτούν φορώντας ένα ψέμμα στο κούτελο, το μπέρδεμα τους σαν φύλλο συκής που δεν έχει όμως απολύτως τίποτε να κρύψει και την κακή τους τύχη σαν δικαιολογία για τα άνωθι. Να λυπάστε αυτούς που περηφανεύονται για την πραμάτια τους σαν γκόμενες που πασάρουν γυμνές φωτογραφίες, γιατί είναι κατα βάθος απελπισμένοι. Να θυμάστε τους φορείς αλλαγών της ζωής σας, αλλά κυρίως το πόσο επιφανειακές -ή και όχι- ήταν αυτές, κι εσείς που αφιερώνετε πολύ χρόνο στο να διογκώσετε τις μυικές ομάδες σας να έχετε υπ'όψη ότι τη σήμερον υπάρχουν ολόγυρά μας πολλοί μικροί Δαυίδ που καραδοκούν και άλλοι που απλά αδιαφορούν -αλλά και οι πέτρες εξοστρακίζονται. Να προσέχετε πώς φέρεστε, κύριοι, γιατί η ηθική είναι έννοια ελαστική και μπορεί να σας μπερδεύει μια στο τόσο, αλλά κάποτε θα πρέπει να κοιτάξετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, και πείτε μου πώς θα δικαιολογίσετε τότε το επίπεδό σας; Να προσέχετε φίλοι σαδιστές, τα θύματά σας, γιατί τα έχετε μεγαλύτερη ανάγκη, απ'ότι τα θύματα εσάς - άλλωστε το μεγαλύτερο θύμα είναι εκείνος που διαλέγει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ως θύμα χωρίς καν να το καταλάβει.

Έχω την αίσθηση πως η πορεία του ανθρώπου απο τον μεσαίωνα εως σήμερα υποδηλώνει μια προσπάθεια απογαλακτισμού από την θρησκεία και ο κόσμος κοιτάζει να γεμίσει το κενό της ελπίδας για λυτρωση, ανώτερες δυνάμεις και όλα τα επακόλουθα, με μικρά-μικρά ματαιόδοξα πράγματα. Όσο πιο πολλά μαζεύονται, τόσο προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα πιο γρήγορα για να χωρέσουν μέσα στη μέρα μας: τις μετακινήσεις μας με τα αεροπλάνα, τη δουλειά μας με τους υπολογιστές και τελικά τις σχέσεις μας ποικιλοτρόπως. Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να σταθούν μερικά πράγματα όρθια και τα υπόλοιπα να καταλήξουν σε έναν κουβά, έρχεται η ώρα που ξεκαθαρίζουμε τα αυθεντικά από τα ψεύτικα και βάζουμε μια τάξη στη ζωή μας, γιατί δεν χωρούν όλα σε μια μέρα. Να προσέχετε πως φέρεστε, κύριοι, για να μην βρεθείτε στον κουβά με τα περιττώματα.

Στον φούρνο όλα, στην πυρά. Να ψηθεί ό,τι οφείλει να ωριμάσει, να καεί ό,τι είναι περιττό.